Op 15 januari 2009 viel er wereldnieuws te rapen in New York. Positief deze keer, daar een passagiersvliegtuig met 155 passagiers aan boord veilig wist te landen op de rivier de Hudson. Dit nadat kort na het opstijgen beide motoren waren vernield na een botsing met een zwerm hun voorrang opeisende vogels. Gezagsvoerder Chesley ‘Sully’ Sullenberger nam de beslissing om op het water te landen omdat hij een terugkeer naar La Guardia of een ander nabijgelegen vliegveld te risicovol vond. Als bij wonder vielen er geen doden na de noodlanding: het vliegtuig vatte geen vuur of brak niet in twee en iedereen kon uiteindelijk - zij het verkleumd en onderkoeld - worden gered door de uitgerukte reddingsdiensten. Logisch gevolg: Sully was de held van de dag en zijn beeltenis en daden gingen de hele wereld rond.

Een verhaal over een ‘all-American hero’ dus, en daar komt in veel gevallen een verfilming van. Sully kon zich alvast geen betere klasbakontfermers wensen dan Clint Eastwood als regisseur en Tom Hanks als vertolker. Eastwood toont zich opnieuw een versatiel regisseur en vertelt dit verhaal op zijn typische rechttoe-rechtaanmanier, en Hanks lijkt steeds meer de enige en echte erfgenaam van James Stewart te zijn die er momenteel in Hollywood te vinden is.

Eastwood maakte er de laatste jaren trouwens een sport van om zijn films steevast op twee uur en een kwartier te laten afklokken. Sully landt echter veilig binnen het anderhalfuur, zonder gehaast aan te voelen. Het verhaal krijgt netjes alle ademruimte en Hanks alle tijd om van het titelpersonage meer te maken dan zomaar de waan van de dag. We zouden het even moeten nakijken om zeker te zijn, maar tenzij we ons hier zwaar vergissen is dit de kortste film die Eastwood heeft geregisseerd sinds zijn debuut Play Misty for Me in 1971. 

De waterlanding wordt netjes in het midden van de film gereconstrueerd. Kwestie van niet meteen met de koopwaar voor de dag te komen. De nasleep van de landing krijgt eveneens de nodige aandacht. De National Transportation Safety Board voerde immers een onderzoek uit na de landing, en suggereerde dat het wel mogelijk was om terug te keren naar een vliegveld in plaats van een risico te nemen door op het water te landen. Kortom, voor de buitenwereld was Sully een echte held, achter de schermen werd hij door sommigen beschouwd als een ongeleid projectiel dat zijn passagiers nodeloos in gevaar had gebracht. De manier waarop dit onderzoek in beeld wordt gebracht levert klassiek-mooi kijkvoer op, vooral omdat Hanks en Aaron Eckhart (als Sully’s copiloot) hier voluit hun acteertalent kunnen demonstreren. Zonder controverse is het proces niet: afgevaardigden van de NTSB lieten horen dat het onderzoek geenszins de vaudeville was zoals die filmisch wordt geportretteerd.

Dichterlijke vrijheid in films die op ware gebeurtenissen zijn gebaseerd: ze zullen altijd wel een oud zeer blijven. Die vrijheid neemt alvast niet weg dat Sully oerdegelijke Amerikaanse cinema van de bovenste plank is: de juiste man op de regiestoel, de juiste mensen voor de camera en een boeiend verhaal met als klap op de vuurpijl een intens in beeld gebrachte bijna-vliegtuigramp. Geen wonder dat de Amerikanen storm lopen voor deze prent, waardoor Eastwood in zijn 86e levensjaar opnieuw een dikke hit te pakken heeft.

Aan rentenieren denkt hij nog niet: inmiddels is bekend dat zijn volgende het relaas wordt van ontwikkelingswerkster Jessica Buchanan die in 2011 samen met een collega werd ontvoerd door Somalische militanten en vervolgens werd bevrijd door een team van de Navy Seals. De kans dat de Amerikanen opnieuw overstag gaan voor een heldenverhaal in de nasleep van deze Sully en American Sniper is groot. En zolang Eastwood potente films blijft afleveren is er in elk geval - behalve ongepolijste gung-ho retoriek misschien - geen reden om daar kniezerig over te doen.

Gezien op het Filmfestival van Gent.