Wars van Carrie en The Shining … vooraleer Frank Darabont in 1994 op de proppen kwam met The Shawshank Redemption stond Rob Reiner bekend als de cineast die het oeuvre van Stephen King filmisch het meest wist te eren. Dat komt in niet geringe mate omdat King Hemzelve heel veel woorden van lof had voor Stand By Me, Reiners verfilming van de in 1982 verschenen novelle The Body. Dat dit verhaal voor een groot deel autobiografisch was, speelde ongetwijfeld mee in Kings lofbetuiging. Al is Stand By Me gewoon ook een goede film.

Zonder slag of stoot kwam die er trouwens niet. Scenaristen Bruce A. Evans en Raynold Gideon gingen op zoek naar een studio die voor hen de filmrechten van The Body wilde kopen en kregen Adrian Lyne zover om zich als regisseur aan het project te verbinden. Met dat extra lokaas hoopten ze gemakkelijker een studio te vinden die hun film wou financieren. Enkel Embassy Pictures bleek echt geïnteresseerd, en de studio kocht de rechten van Kings manager voor vijftigduizend dollar en een deel van de opbrengsten van de verfilming. Het studiohoofd van Embassy bracht Evans en Gideon vervolgens in contact met producent Andrew Scheinman om de verfilming in goede banen te leiden. Na 9 ½ Weeks had Lyne echter niet zoveel zin meer om direct aan The Body te beginnen. Waarop Reiner – die het script had toegezonden gekregen van Scheinman – zich bereid verklaarde om de film te regisseren. Zij het op één voorwaarde: hij wou dat de nadruk meer op het personage van Gordie – vertolkt door Wil Wheaton – kwam te liggen dan in Kings verhaal het geval was.

Eens het script was aangepast en net voor de opnames van start zouden gaan, ging Embassy Pictures kopje onder en werd de studio overgekocht door Columbia Pictures. Die vertoonden maar weinig interesse en waren van plan om de stekker uit de film te trekken. Met nog een late financiële bijdrage van Embassy konden de opnames toch van start gaan, al was er aan het eind van de rit geen distributeur meer voorhanden. Ook Paramount, Universal en Warner bleken niet happig om onderdak te geven aan de film. Tot het lot een handje hielp. Een nieuwe production executive bij Columbia bekeek een werkversie bij hem thuis en zag hoe enthousiast zijn dochters reageerden op de film in het algemeen en River Phoenix in het bijzonder. Waarop Columbia alsnog besloot om de film te distribueren. En dat zullen ze zich niet hebben beklaagd: zowel het publiek als de pers reageerden enthousiast en tijdens de release in de zomer van 1986 bracht Stand By Me zelfs meer dan 50 miljoen dollar op. Goed gedaan, meisjes.

Reiner was trouwens degene die met de titel Stand By Me op de proppen kwam omdat The Body als titel te misleidend leek. Meteen ook de reden waarom Ben E. Kings evergreen op de soundtrack staat. Het lichaam waarvan sprake is dat van een tiener die omkwam na een ongeval. Zijn lijk ligt in een woud niet ver Kings fictieve habitat Castle Rock, en vier jongeren koppelen hun manwordingsritus aan het opsporen en terugbrengen van het lichaam naar de bewoonde wereld. De interactie tussen de vier knapen – naast Wheaton en Phoenix zijn dat ook nog Corey Feldman en Jerry O’Connell – wordt door Reiner met enthousiasme en verve in beeld gebracht en is een extra reden waarom deze lieve kleine film over grote emoties de tand des traan in de ooghoekklier-tijds netjes doorstond.