Meer is niet altijd meer. Soms is het minder. Soms is het evenveel. En soms is het gewoon van alles tegelijk. Zoals in Spider-Man: Across The Spider-Verse. In deze sequel op het uit 2018 stammende Spider-Man: Into The Spider-Verse krijg je nog meer animatiehoogstandjes, nog meer Spider-(wo)men en nog meer gaten in het multiversum. Daar is het een sequel voor natuurlijk.

Op het vlak van animatie is meer daadwerkelijk meer. Waar vijf jaar geleden de verschillende animatiestijlen nog enigszins duidelijk van elkaar gescheiden waren, lopen ze nu overvloedig door elkaar. De stripgraffiti ontploft floepend in je gezicht terwijl je in het decorum van een stilleven- of ander schilderijtableau zit. En er draait zelfs LEGO en live action in de mix. Animatiefans mogen zich voorbereiden op Walhalliaanse kippenveltoestanden, vooral omdat de makers hun kleurpotlodenetui verrassend gefocust en scherp geslepen houden zonder er CGI-eenheidsworst van maken. Dat je ogen zal tekortkomen om alle finesses in een en dezelfde visie te vatten is een waarschijnlijk feit met het fijn precisiewerk dat regisseurs Joaquin Dos Santos, Kemp Powers en Justin K. Thompson en hun omvangrijk team van meer dan duizend (software)animatoren hier in petto hebben.

Meer animatie dus, maar ook meer spinnemanvarianten. De federale bioscooppolitie telde er naar verluidt vierenvijftig, volgens de regisseurs komen er op zijn minst tweehonderdtachtig langs. Dat zijn heel wat tweepotige achtpotigen om af te vinken. Of anderspotigen, daar er warempel ook een Spider-manpaard opduikt. Niet zomaar ontsproten uit het brein van de makers dat ros, maar net zoals tal van andere creaturen uit het Marvel comic-universum geplukt: een Spider-Geddon waar Spider-Man op zijn zachtst gezegd allang niet meer Peter Parker alleen is. Wie de strips kent of koestert heeft duidelijk ettelijke streepjes voor op dit smörgåsbord.

Al hoeft die voorkennis niet per se om aan te kloppen bij de Spider-Society: een door Spider-Man 2099 geleide organisatie waarvan de lidkaartdragende Spider-People de multiversums moeten zien te beschermen tegen snoodaards van allerlei pluimage. Via die organisatie komt Miles Morales opnieuw in contact met hete vlam Gwen Stacy ofte Spider-Woman die jacht maakt op superschurk The Spot. Een schurk die een kluitige appel te schillen heeft met Miles en daarom maar meteen alle universums wil vernietigen. En dat is dan nog maar één plotlijn in Across The Spider-Verse waarin onder meer ook nog het persoonlijke verhaal van Morales en Stacy verdere inkleuring krijgt.

De plot is alvast zo omvangrijk dat je het ‘op het eind’ moet doen met een ‘wordt vervolgd’-cliffhangerstaart. En die mag verder kwispelen in Beyond The Spider-Verse, ergens in maart van het AI-jaar 2024. Onze achtste poot er trouwens af als er daarna geen uitbreiding komt van het geleedpotig universum met (mwuhaha) spin-offs en andere afgeleiden. Want ze gaan bij Sony/Columbia heus niet zo gek zijn om het kind met het badwater weg te gooien. En bij Marvel nog veel minder.

Hoe deze Beyond zich verhoudt tot Into? Vijf jaar geleden was alles zeker frisser, verrassender en meer experimenteel. Nu de spelregels vastliggen is het nieuwe en speelse er wat af, maar dat euvel wordt dus gecounterd door de kleurkrijtsplijtbom die hier twee uur en twintig een vuurwerkfeestje houdt, en tussen de soep en de popcorn door op passende momenten de schwung van Back To The Future Part II weet te evoceren. Van extreme metaalmoeheid zoals in dat andere MCU is hier gelukkig (nog) geen sprake.

Kortom, genoeg valabele redenen om op het scherm gefixeerd te blijven, zelfs als de plotlijnen iets te allesomvattend voor hun eigen goed dreigen te worden. En dat fixeren kan zowel met een Roy Lichtenstein- als met een Jef Nijsbril op de neus. Als dat geen breed keuzespectrum is.