Geen gebrek aan cinematografische werken met grote beesten in een grootstad, maar je gaat ze hier niet allemaal titelgewijs de revue zien passeren. Waarschijnlijk heb je ook nog andere dagplannen, en het zal niet Fillempie zijn die ze voor jou dwarsboomt of in de war stuurt met een vademecum van hier tot in Tokio. Als dat niet vriendelijk en attent is.

Er gaat wel een vergelijkingslijn van deze haai in Parijs-film Sous la Seine naar de leeuw in Amsterdam-film Prooi. Twee min of meer gelijklopende buurlandfilms – het blijft vooralsnog wachten op een oehoe in München. Met vlag en wimpel winnaar in dit duel tussen Nederland en Frankrijk: Dick Maas. Die wist immers geinig te charmeren met zijn rudimentair roofdierverhaal en dito speciale effecten, Xavier Gens weet dat veel minder te doen. Maar liefst zeven namen staan er op de scenariorol van zijn prent, en nog weet hij er nauwelijks animo in te krijgen. Veel haai krijg je eigenlijk ook niet te zien. Wel veel vinnen. En als je de in de Seine zwemmende predator daadwerkelijk in actie te zien krijgt is het nogal duidelijk dat het beest uit een digitale couveuse komt. En neen, niet argumenteren dat Spielberg in Jaws ook voor de suggestie ging. Gens is bijlange na geen Spielberg en Sous la Seine is nog bijlangeriger na geen Jaws.

Met de premisse is op zich weinig mis: haaien in de Seine dus. Ja, er is meer dan een exemplaar, maar enkel de grootste is precies gevaarlijk. ‘t Is een vrouwtje. Lilith heet ze, en ze wordt gevolgd via een door marinebiologe Bérénice Bejo bevestigde zender. Al verloor Bejo haar haaienkind bewust wat uit het oog toen Lilith haar volledige team – inclusief Bejo’s verloofde – in repen van elkaar scheurde. Drie jaar na dat bloedbad duikt Lilith op in de Seine, en met de termen ‘klimaatopwarming en vervuiling’ moet je het doen als verklaring waarom de abnormaal grote haai zich ook in zoetwater als een ehm … vis in het water voelt. En net op het moment dat er in Parijs een triatlon op het programma staat om de Olympische Spelen te promoten. En neen, madam de burgemeester is niet van plan om dat plitsepletsen af te schaffen.

De triatlon en de pogingen van het leger om de haai te verschalken vormen het afsluitend deel van de film. Eerst moet je het nog doen met de trauma’s van Bejo, een poging van milieuactivisten om de haai(en) te redden en een poging om de haai(en) via een precisiebombardement klem te zetten in de catacomben onder de Seine. Klinkt dus allemaal beter dan het is, al zijn er zeker scènes die een mooie aanzet krijgen. Werken wel: de plasticsoepshots waar de film mee opent en een inkijk op een door haaien verminkt walvissenjonglijk. Waarmee je de beste beelden dus eigenlijk al in de eerste vijf minuten hebt gekregen.

Films waarvan het idee beter is dan de uitwerking ervan? Sous la Seine is er zo een. Hopelijk doet de bubo bubo het straks beter in Flügel des Bluts. Gesteld dat iemand dat meesterwerk maakt, vaneigenst.