Goed begonnen, half gewonnen. De wetten van de inversielogica leren logischerwijs dat slecht begonnen half verloren is. En dat geldt zeker voor Slither, een komisch monsterfilmpje dat veel dingen tegelijkertijd wil zijn, maar dat zichzelf (vooral in het eerste halfuur) te veelvuldig in de voet schiet. Toegegeven, af en toe is het flink lachen en sommige visuele effecten zijn best geslaagd, maar een suf verhaal en een overdaad aan belachelijke personages doen de trip naar dit naaktslakkencircus verzanden in een vrij kale kermis.

Het gehucht Wheelsy is stevig verworteld in Amerikaans redneck-gebied. De burgemeester (De Palma-lieveling Gregg Henry) kijkt niet op een krachtterm of tweeëntwintig, er is geen muur te bespeuren die niet behangen is met een vuurwapen, en het jaarlijkse sociale hoogtepunt omvat de 'Deer Cheer', de aftrap van het hertenjaagseizoen. In dit gehucht stort een meteoriet neer waarin een mensenetend despoot uit een ver sterrenstelsel huist. Hij bijt zich vast in het lichaam van Grant (een onuitstaanbare Michael Rooker), en die maakt er prompt een erezaak van om iedereen in Wheelsy (en bij volmacht ook op de volledige blauwe planeet) via snel kruipende en mondpenetrerende naaktslakken te veranderen in zombies die zich en passant ook vloeibaar vermenigvuldigen in een kleverige orgie die veel gelijkenissen vertoont met de climax van Brian Yuzna's Society. Terzelfdertijd wil hij ook voor eens en altijd zijn eeuwigdurende liefde verklaren aan zijn nogal van haar melk zijnde trofeevrouwtje Starla (Elizabeth Banks). Gelukkig staat deputy Bill Pardy (vuurvlieg Nathan Fillion) paraat om de dag te redden en met al dan niet goedgemikte interventies de buitenaardse viezeriken uit te roeien...

Regisseur James Gunn steekt zijn voorliefde voor de films van de Troma-studio's niet onder stoelen of banken. Hij debuteerde destijds met het scenario van hun Tromeo & Juliet en een blik op Slither is voldoende om te weten dat de brave man zijn hart heeft verpand aan de studio. In 1998 schreef hij zelfs het Troma-erende boek 'Everything I Know about Filmmaking I Learned from The Toxic Avenger'.

De metamorfose van Grant in een slijmerige parasiet (met de rest van de dorpelingen aan hem vastgekleefd) is bijvoorbeeld pure Troma-kitsch. Ook de vele met een nogal mager denkraam uitgeruste personages zijn schatplichtig aan Troma. Gunn (die ook de scenario's voor de beide Scooby Doo-films neerpixelde) slaagde er twee jaar terug nog in om het scenario van Zack Snyders Dawn Of The Dead-remake bloed en ballen mee te geven, maar in Slither haalt hij dat niveau niet. Zo vangt hij eigenlijk bitter weinig aan met het gegeven van de moorddadige ruimteslakken. Hij trekt gelukkig wel alle registers open tijdens de beste scène uit de film, die niet toevallig wordt gebruikt op de aanlokkelijke teaserposter.

Voor de rest parodieert Gunn overvloedig het zombiegenre van Romero en strooit hij duchtig inside jokes rond voor de genreadepten. Bij vlagen best aardig, maar in zijn geheel toch te weinig substantie om van Slither een geslaagde genreoefening te maken.