Sharon is ziek. Haar nachtelijke en gevaarlijke (slaapwandel)uitstapjes maken het vooral voor haar moeder Rose (Radha Mitchell uit Man On Fire) onhoudbaar. Medicatie, psychiatrische behandeling, Rose gelooft er niet meer in en ziet nog maar één redmiddel, Silent Hill, de woorden die Sharon prevelt bij haar 'aanvallen'. Rose is er van overtuigd dat de oplossing voor Sharon's problemen daar te vinden is. Na wat 'googlen' kan ze de locatie achterhalen van Silent Hill en vertrekt ze zonder het medeweten van haar man Christopher (Sean 'Flightplan' Bean, nu eens niet de slechterik maar de zorgzame huisvader) naar het mysterieuze stadje.

Nog voor ze er aankomt komt ze in de problemen met de Politie die haar op de hielen zit. Ze kan nog net buiten het bereik blijven van agente Bennett maar heeft dan een verkeersongeval waarbij ze het bewustzijn verliest. Wanneer ze ontwaakt blijkt Sharon uit de auto verdwenen te zijn. En wijst alles erop dat haar dochter maar in één plaats kan teruggevonden worden : Silent Hill.

Het maken van Silent Hill, volgens de makers een eerbetoon aan het horror-genre, ging niet over één nacht ijs.Voor men er ook maar kon aan denken om deze film te gaan maken, moest men de Japanse makers van het game waarop deze film is gebaseerd, overtuigen om de stap naar een langspeelfilm te zetten.Niet eenvoudig want ook enkele grote Hollywood-producers hadden hun zinnen gezet op dit filmproject.Gans heeft het gehaald door in een 30 minuten durende video-boodschap zijn visie over één en ander over te brengen, een opname die ook vertoond werd aan de Konami-directie die hierna overtuigd was dat Christophe Gans de enige was die de essentie van het spel perfect begreep.
Voor de stad 'Silent Hill' hebben de filmmakers zelf een Canadees stadje 'overgenomen' in plaats van alles digitaal te gaan ontwerpen met muis en keyboard.Op deze manier werden meer dan 100 sets gebouwd, meestal gebaseerd op bestaande gebouwen zoals de fabriek en de school, maar soms ook volledig opgetrokken vanaf nul.Zo kostte het bouwen van de kerk maar liefst acht weken werk !

Christophe Gans, geboren in Antibes (Frankrijk) in 1960 heeft het altijd al in zich gehad. De interesse en de gedrevenheid om films te gaan maken. Toen hij nog een tiener was maakte hij al samurai- en kung fu-films met zijn Super 8 camera en in de jaren '70 bracht hij Rhesus Zero uit, een magazine waarmee hij zijn passie voor science-fiction, kung fu en andere specifieke filmgenres deelde met wie dezelfde interesses had.
In 1980 begon hij zijn studies aan het 'Institut des Hautes Etudes Cinematopraphiques' (een Franse filmschool) waarna hij zijn eerste kortfilm maakte, Silver Sline, positief onthaald op het Parijse Filmfestival van 1982. Dan maken we een sprongetje van pakweg twintig jaar naar Brotherhood of the Wolf die in 2001 werd uitgebracht en verschillende filmprijzen kreeg waaronder een César (voor de beste kostuums). Dat was tot nu toe Gans? grootste succes. Was, beste filmliefhebbers want nu is er dus Silent Hill, de grootste en misschien ook beste Gans film tot nu toe, alhoewel velen het vooral met dat laatste niet eens zullen zijn.
In Amerika bijvoorbeeld rinkelden de kassa's onafgebroken tijdens het openingsweekend maar hadden de critici weinig lof voor deze film. Mocht het gemaakt zijn door een Amerikaan, het zou voor een aantal onder hen een verschil gemaakt hebben

Nochtans is Silent Hill een geslaagde horror-uitstap voor Christophe Gans. Het bloed vloeit rijkelijk (en maakt de film dus ook het best geschikt voor fans van het genre), de spanningsboog staat bijna constant gespannen (niet zo makkelijk gelet op de speelduur van Silent Hill), de gruwel, de beestjes/insecten/'bugs... het zit er allemaal in, er is zelfs ruimte voor morbide, satanistische trekjes.
En toch zijn er momenten waar de film wankelt, het moment waarop Rose (een sterke horror-rol voor Radha Mitchell) een woordje uitleg krijgt van de demoon/het kwade op het einde van haar lange zoektocht. Idem voor de slot-scéne in de kerk wanneer Mitchell het woord neemt. In een B-film is het op deze momenten dat het cruciaal is tot wat de acteur/actrice in staat is. Als hij/zij dan niet kan overtuigen, dan zakt het geheel als een pudding in elkaar of val de protagonist genadeloos door de mand, hierna tekstmatig afgemaakt door de critici. Niet bij Silent Hill dus, die we als niet-horror freak als geslaagd beschouwen.