We mogen ons hier bij Filmfreak dan wel graag omschrijven als viriele, alert agerende, intelligente en niet van zelfrelativatie gespeend zijnde jongelingen, de vraag waarom oude zakken zoals wij bioszalen binnensluipen om te kijken hoe het vandaag de dag gesteld is met de gemiddelde tienerfilm, is er eentje die kan worden gesteld. Net als die waarom de openingszin van dit stukje over “She’s Out Of My League” een welhaast onontwringbaar grammaticaal kluwen is geworden. Het antwoord op de eerste vraag ligt trouwens voor de hand: omdat we graag de vinger aan de pols van de hedendaagse (bioscoop)film houden, natuurlijk. En we kunnen jullie alvast met vreugde melden dat deze aimabele tienerkomedie zowaar genoeg panache en vuur bevat om ‘young at hearts’ van alle leeftijden en gezindtes te bekoren.

Maak kennis met Kirk (Jay Baruchel), een ietwat onopvallende jongeling die als luchthavenbeambte werkt en onder meer verantwoordelijk is voor de metaaldetector, paspoortcontrole en andere formaliteiten. Op een dag ziet hij hoe een minder attente collega de bloedmooie Molly (de Britse Alice Eve, vorig jaar nog in evakostuum te zien in “Crossing Over”) niet zonder wat seksistische opmerkingen vrije baan wil geven. De immercharmante Kirk zet zijn collega op zijn plaats en houdt er een lieve glimlach aan over. En een liefdesavontuur zoals hij eigenlijk nooit voor mogelijk hield. Want de haastige Molly laat haar iPhone in het grijze plastiek bakje van de metaaldetectorcontrole liggen. Aan Kirk de eer hem terug te brengen op een feestje in het Andy Warhol Museum, waar Molly de festiviteiten in goede banen leidt. Het klikt tussen de twee, en van het een komt het ander: in dit geval nog een afspraakje. En nog een. En nog een. Molly aanvaardt zelfs een uitnodiging van Kirks ouders voor een familie-etentje. Kirk mag dan al verbaasd zijn over de aandacht die hij krijgt van Molly, zijn vrienden zijn dit nog meer. Niemand gelooft immers dat een onopvallende 5 als Kirk kan scoren met een perfecte 10 als Molly, maar toch bloeit er iets moois tussen de twee. Of dat moois standhoudt, is natuurlijk de vraag...

Nog een vraag (ze staan precies goedkoop vandaag): waarom “She’s Out Of My League” zo’n aimabele (tiener)komedie is geworden. In de eerste plaats door de sympathieke vertolking van Jay Baruchel (“Million Dollar Baby”, “Tropic Thunder”, “How To Train Your Dragon”, het op stapel staande “The Sorcerer’s Apprentice”) die alle juiste ‘loser’-akkoorden betast en van zijn underdogpersonage een opvallend sympathiek karakter maakt waardoor het niet moeilijk is om mee te leven met zijn droomromance. Ook het feit dat Molly echt iets voelt voor Kirk en zij dus geen beauty bitch is die wat met de nerd van om de hoek wil lachen, zorgt ervoor dat er een echt kloppend hart zit in ‘She’s Out Of My League”. Kirks spitsbroeders (die toevallig allemaal vliegveldcollega’s zijn) zijn eveneens vaak amusant uitgetekend, de Daryl Hall en John Oates-erende Stainer (“Cloverfield”) op kop.

Dubbel jammer dat de film alsnog ontsierd wordt door een iets te grote hoeveelheid grauwe grappen die ontsnapt lijken uit overschatte troep à la “There’s Something About Mary” en andere gedrochten van de broertjes Farelly. Alsof je naar een lieflijk avontuur in het zwanenmeer zit te kijken en je om de haverklap uitwerpselen van Canadese eenden uit de nek mag schrobben. Op zich is er niks mis met vulgaire grappen, en af en toe is het zelfs leuk in beeld gebracht (het tweede deel van de testikelscheerscène). Op andere momenten dan weer niet (de scène waarin Kirk met het nattebroeksyndroom wordt opgezadeld). Ook de disfunctionele familie is af en toe iets bij de haren getrokken, al komt alles en iedereen uiteindelijk netjes samen in wat de meest uit de kluiten gewassen ‘spurt naar het vliegtuig om de geliefde tegen te houden’-scène ooit moet zijn.

Zonder uitschuivers is “She’s Out Of My League” dus geenszins, maar de enthousiaste vertolkingen en de aimabele grondlaag maken veel goed. Een filmpje dat we tijdens onze jonge jaren graag zouden hebben gezien (toen de dinosaurussen nog niet uitgestorven waren, ergens in de jaren tachtig moet dat geweest zijn) en dat we vandaag nog steeds met graagte en de mantel der liefde drie sterren toewerpen.