Oscar (Will Smith) is door het baantje dat hij heeft in de tong-afdeling van de 'Whale Wash' eigenlijk in de voetsporen (vinsporen is een beter woord) getreden van zijn vader. Die zorgde vroeger al voor het schrobben van menige vis met enorme afmetingen en het lijkt dus een stiel die van vader op zoon werd overgedragen. Oscar is dan wel geen paling maar is er door zijn vlotte, gladde praatjes steeds in geslaagd om grote problemen te vermijden en door de mazen van het net te glippen. Maar daar komt verandering in wanneer Sykes (stem van Martin Scorsese en niet alleen de stem, waarover later meer) hem duidelijk maakt dat die 5.000 Dollar toch wel dringend moet terugbetaald worden. Op die manier komt voor het eerst ook Don Lino ter sprake, een belangrijke onderwereld-figuur die het best kan omschreven worden als de onderwater-maffia-leider, de Godfather zeg maar. Wanneer iemand hem stokken in de wielen steekt stuurt hij er één van zijn zonen Frankie of Lenny op af om af te rekenen met de dwarsligger. Alleen is Lenny ondanks het feit dat hij eigenlijk een haai is, eigenlijk een niet-viseter en met die eigenschap wordt het natuurlijk moeilijk om de opdracht van papa tot een goed einde te brengen... Door een ongelooflijk toeval wordt Oscar in plaats van de prooi, de held en verwacht iedereen nu echt wel van hem dat hij de vis-stad tegen de grote, gevaarlijke haaien zal beschermen. En valt hij op die manier wel heel erg in de smaak van een engel-achtige visverschijning met de naam Lola...

Het valt niet mee om de degens te kruisen met Finding Nemo. Het getuigt wél van lef en durf natuurlijk om een film te gaan maken die toch wel behoorlijk in het vaarwater komt van één van de beste animatiefilms van de laatste (tien) jaar. Shark tale toont aan dat het niet volstaat om een film vol te proppen met leuke figuurtjes en groovy liedjes om een meesterwerk te maken. Cruciaal is natuurlijk de leefwereld van de onderwater-protagonist, daar begint het eigenlijk al-lemaal mee. En daar loopt het voor Shark tale eigenlijk al heel erg fout. Enkel de hoedanigheid van de vissen zelf en de meeste van de andere personages uit de film zorgen ervoor dat we dit met water of een oceaan-omgeving associëren want bij de meeste scènes moet je toch over flink wat empathisch vermogen beschikken om niet te gaan vergeten dat alle kleurrijke diertjes toch wel omgeven zijn door een flinke watermassa. Er zijn hooguit wat opborrelende luchtbelletjes, watergeluidjes op de achtergrond of wat golvende (staart)vinbewegingen die je hierbij helpen. En dat enorme neon-reclames of gigantische beeldschermen in de grootstad niet echt te rijmen zijn met water is iets waar je anderhalf uur even niet mag aan denken. Met de stemmen zit het daarentegen wel goed. Robert De Niro zal na al de deining die ontstaan is bij zijn maffia-rol de volgende keer misschien nog eens goed nadenken maar hij is geknipt voor deze stem. Het is ook heel opvallend dat men bij het tekenen van sommige personages heel goed rekening hield met de fysieke aspecten van de heren die later zouden voor de stem zorgen. Zo zie je met weinig verbeelding de kop van Will Smith in 'Oscar' en zijn de wenkbrauwen van Sykes als het ware gecopieerd van de kop van regisseur Martin Scorsese. Het was uiteindelijk een wisselwerking want zoals gebruikelijk bij dit soort films werden de sessies waarin de stemmetjes werden ingesproken opgenomen, wat dan weer voor de nodige inspiratie moest zorgen bij de mensen die één en ander moesten uittekenen of aan de computer toevertrouwen. De makers van Shark tale gingen hiervoor in zee met H(ewlett) P(ackard) die op vlak van hardware maar liefst 300 van hun snelste werkstations ter beschikking stelden voor de film.

Tot slot misschien nog een eervolle vermelding voor de verwijzingen naar andere films en visvarianten op bestaande zaken als Coca-Cola (Coral-Cola), Burger King (Fish King), naast een aantal andere leuke vondsten zoals bijvoorbeeld de zwart-gele taxi-vissen. Met uitzondering van Rob Letterman die met Shark tale zijn regie-debuut maakt zijn de makers van deze Dreamworks animatiefilm zeker niet aan hun proefstuk toe. Bibo Bergeron regisseerde bijvoorbeeld The road to El Dorado terwijl Vicky Jenson vroeger al instond voor de regie van Shrek.