Dit zoutkoekje dient zich zowaar aan als een anachronisme in het flitsend CGI-/3D-tijdperk: een actiefilm annex spionagethriller die de vermaledijde Russen nog eens als slechteriken op het voorplan plaatst, die de nadruk niet zozeer op spectaculaire ontploffingen legt maar eerder de kaart van meer realistische “hit and runs” trekt en die dan ook nog eens geregisseerd is door een grijze Australiër die al in tien jaar geen film meer in Hollywood heeft gedraaid en in de jaren negentig mee garant stond voor het succes van de Tom Clancy-verfilmingen Phillip Noyce dus, regisseur van “Patriot Games” en “Clear And Present Danger”). En van “The Saint” en “Sliver”, nog twee films die ruim vijftien jaar geleden zwaar gehypt in de bioscoop werden gedropt.

Levert dit een goede film op ?  Helaas niet. “Salt” smaakt veel te flets en na een klein halfuur al knarsen de raden van Kurt Wimmers scenario als een roestige fietsketting op een onverlichte kasseiweg. Een scenario dat trouwens nogal wat bokkensprongen heeft gemaakt vooraleer het filmklaar was. Oorspronkelijk was het script geschreven voor een man, en de producers wilden dolgraag Tom Cruise in de hoofdrol. Die vond het allemaal te veel op “Mission Impossible” lijken en bedankte voor de eer. Toen er geen geschikte opvolger werd gevonden, besloten ze bij Columbia om het verhaal een facelift te geven, en werd het scenario aangepast voor een vrouwelijke protagonist. En dan was het uiteraard niet lang zoeken naar de geschikte actrice om de titelrol in te vullen: Angelina Jolie bewees immers al met onder meer “Gone In Sixty Seconds”, “Mr. And Mrs. Smith” en “Wanted” dat ze met haar lip- en heupwerk het actieminnend publiek naar de zalen kan lokken.

Aanvankelijk lijkt er nog wat aan te vangen met de actiegymnastiek van CIA-agente Evelyn Salt. De insteek is immers intrigerend en spannend: Salts geordend leven komt op losse groeven te staan als ze de Russische overloper Orlov moet ondervragen. Die heeft geheime informatie over ‘Dag X’ te koop, een dag waarop de Russen van plan zijn een aanslag te plegen die de Verenigde Staten op zijn grondvesten moet doen daveren. Orlov verwijst naar een ultrageheime cel van Russische spionnen die al jaren zijn ingeburgerd bij de Amerikaanse veiligheidsdiensten. Meer zelfs, hij beweert dat Evelyn de Russische spion is die de aanslag gaat uitvoeren.

De Amerikaanse staatsveiligheid neemt geen risico en plaatst Evelyn achter slot en grendel. Die vreest echter voor de veiligheid van haar echtgenoot Mike en slaagt erin om op vernuftige wijze te ontsnappen. Waardoor ze meteen opgejaagd wild is. En uiteraard de vraag blijft of ze al dan niet een Russische spion is die van plan is een gedurfde aanslag uit te voeren op Amerikaanse bodem. Kortom, is Salt echt onschuldig of bedriegt schijn eens te meer in een genre dat bekend staat om zijn dubbele bodems en verraderlijke adders onder het gras?

Grote kans alvast dat het antwoord je niet zoveel kan schelen, daar “Salt” de eindstreep haalt als een makke sof die dan ook nog eens afklokt als een nauwelijks verholen teaser voor een reeks die zichzelf klaarblijkelijk op de markt wil gooien als een vrouwelijke Jason Bourne-franchise. Helaas oogt het allemaal te rommelig en vooral banaal, en vat het geheel ondanks de aanlokkelijke premisse nooit echt vuur.

Emancipatie is mooi naar het schijnt, maar zonder ettelijke kilo's extra peper in het sequelgat vrezen we dat dit zoutloos Eefje helaas niet ver gaat springen in het wonderlijke filmland.