Zinloos geweld in de bioscoop, Wayne Kramer zou er blijkbaar dolgraag een patent op krijgen. Werden er in zijn vorige film The Cooler al heel wat harde maffiatikken uitgedeeld, in de opvolger Running Scared trekt Kramer resoluut de bloederige troefkaart. Opgedragen aan 'helden' Sam Peckinpah, Brian De Palma en Walter Hill lezen we op de eindgeneriek, vlak na een dankwoord aan de erfgenamen van John Wayne. Kramer haalde schijnbaar niet alleen de mosterd, maar zijn hele koelkastvoorraad bij gevestigde Hollywoodiconen.

Toch is Running Scared geen tweede The Cooler. Alles wat snor zat in die film is hier minder sterk. Hoeveel schuldig plezier er ook te rapen valt in de serpentineplot die Kramer ontvouwt, uiteindelijk schiet hij zichzelf zowel als cineast en als scenarist iets te veelvuldig in de voet (getuige daarvan de twee overbodige Shyamalan-twists waarmee hij in het laatste kwartier uitpakt). Bovendien kneedt Kramer de plot zodat hij zijn voorbeelden nogal obligaat kan eren. Er wordt niet gekeken of een shootout meer of minder (ironisch genoeg zijn bijna alle kogelgaten in deze film met CGI verwezenlijkt) en de verhaaltechnische verwijzing naar Carlito's Way (inclusief het witte kostuum) is zowel doorzichtig als geforceerd. Ook de cast is minder sterk dan in The Cooler. Geen scéne-stelende Alec Baldwin, sensuele Maria Bello of in een supervorm verkerende William H. Macy maar wel Paul Walker die ruig moet interpreteren via een kortgeschoren look met bouwvakkershirt.

Los van alle tekortkomingen valt er toch genoeg 'lol' te beleven aan Running Scared. Alleen al met de naam van het hoofdpersonage: Joey Gazelle. Handige naam voor iemand die de hele film op de loop is. De gazelle van dienst is een meelopertje met de georganiseerde misdaad in New Jersey (in een film die grotendeels in Praag is opgenomen !) die na een shootout tijdens een drugtransactie de opdracht krijgt om een mogelijk compromitterend pistool te vernietigen. Joey verstopt het achter een valse muur op zolder, waar het gevonden wordt door zijn buurjongen Oleg Yugorsky (Cameron Bright, het jongetje met Nicole Kidman-fixatie in Birth). Die gebruikt het pistool om zijn brutale John Wayne-aanbiddende vader neer te knallen (Karel Roden die een hilarische Duke-monoloog mag oreren). Oleg slaat op de vlucht met het pistool, en aan Joey de taak de voortvluchtige en het wapen te onderscheppen. Het feit dat Olegs vader de neef is van een Russische maffiabaas maakt het er niet eenvoudiger op. Om nog maar te zwijgen over de vele andere louche types die Gazelles pad komen kruisen tijdens een gewelddadige nacht...

Na een valse start (de openingsscéne is cliché en overdadig geregisseerd (alweer kogelhulzen in slow motion, gaap) herpakt Kramer zich met een paar originele regietoetsen. Meestal wel overdreven 'showy', maar soms geven ze dit standaard actieverhaal een apart cachet. Zoals de scéne waarin Walker analyseert hoe de kogel van bij de Yugorsky's in zijn keuken is terechtgekomen.

Wars van alle regiekunstjes, kiest Wayne Kramer twee uur lang voor een bewust donkere en misantropische aanpak. En soms is het resultaat er wel eens 'over'. De passage bij de twee pedofielen bijvoorbeeld. Sommige details (het plastic op de vloer, de infant body bag!) zou zelfs Tarantino links laten liggen. Hilariteit met een pikzwarte rand en een galgroene nasmaak. Vrij gestoord filmpje dus, deze mak getitelde Running Scared, maar ook verstoord door de nogal zwalpende verhaalafwerking.