Mocht het woordenboek der hoera-geroep en synoniemen bestaan, er zou ongetwijfeld duchtig uit geciteerd worden om de nieuwste prent van Brian De Palma mee te omlijsten. Carlito’s Way is immers een film die je compleet overdonderd aan het scherm gekluisterd houdt en nadien heerlijk lang onder de hersenpan blijft sluimeren.

Al Pacino is magistraal als Carlito Brigante een Portoricaans drughandelaar die na vijf jaar cel op vrije voeten komt. Hij besluit zijn vroeger milieu vaarwel te zeggen, om zich samen met zijn liefje Gail (Penelope Ann Miller) ergens op een paradijselijk eiland te vestigen. Helaas is zijn advocaat Kleinfeld (een onherkenbare Sean Penn) een geschifte idioot die hem moeiteloos manipuleert en hem, ter compensatie voor zijn vervroegde vrijlating, een wederdienst vraagt. Carlito bijt achteloos in het aas, en wordt andermaal een opgejaagde prooi.

Het onvergetelijke aan deze ijzersterke brok cinema is dat De Palma reeds van in het begin aantoont dat het hoofdpersonage het onderspit delft, maar dat dit feit, eens het zover is, toch nog adamsappelverpletterende cinema oplevert.

Het laatste deel is immers een lange, tragische adrenaline-orgie, waarbij de uiteindelijke ontlading, voorafgegaan door een halfuur durende, ondraaglijk spannend gemonteerde metro-achtervolging, maakt dat Carlito’s way op hetzelfde vijfsterrenschavot met al die andere De Palma meesterwerken mag plaatsnemen.

Deze film niet op het digitale witte doek gaan zien zou dan ook niet alleen ongelooflijk jammer, maar vooral onvergeeflijk dom zijn.