Winnen is verliezen. Dat is zowat het motto van 'cooler' Lootz William H. Macy ten voeten uit) die er in het casino Shangri-La op toeziet dat niemand met de grote pot gaat lopen. Hij doet dat niet met brute kracht of lepe truukjes, neen, hij doet het gewoon door er te zijn. Lootz heeft immers zoveel ongeluk in zijn leven dat zijn pessimisme zich overzet op iedereen in wiens buurt hij komt. Dus als er iemand aan de roulette, blackjack of ander goktuig op het punt staat veel geld te winnen, gaat hij er vlak bij staan, lacht even vriendelijk en? bye bye winst. Het geluk keert voor de gokker en het geld blijft in het casino. Lootz is dit leven beu, en is nog een week verwijderd van zijn ontslag. Een toekomstdroom die niet naar de zin is van eigenaar Shelly (Alec 'pass? wie ik no way' Baldwin) die niet van plan is zijn waardevolle personeelslid zomaar met de noorderzon te laten vertrekken. Al heeft Shelly ook nog andere problemen aan zijn hoofd : zelfs al boekt de Shangri-La veel winst, de maffiabonzen die aan de touwtjes trekken willen een verjongingskuur voor het casino en zadelen hem op met een marketeer-rechterhand van de nieuwe school. Dit tot grote ergernis van Shelly, die niets moet weten van de familie-casino's zoals die welig tieren op de Strip in Las Vegas. En dan is er ook nog Natalie (Maria Bello, die acteert alsof het woord 'sexy' speciaal voor haar is uitgevonden), een serveerster in de Shangri-La. Net als Lootz op zoek naar iets beters, maar zonder vooropgesteld hoe of wat-doel. Tot ze plots verliefd wordt op Lootz en besluit met hem de sprong in het onbekende te wagen. Maar de weg is lang en de hindernissen tieren welig?

Sfeer, sfeer, sfeer. Indien de Academy een Oscar zou hebben for 'best atmosphere in a picture' dan was 'The Cooler' vorig jaar met vlag en wimpel de grote overwinnaar. Elk shot ademt een haast onwezenlijke weemoed uit en het aanfloepen van de zaallichten is bijna heiligschennis. Het verhaal mag er trouwens ook zijn, al is dat uiteindelijk net iets te conventioneel om volledig opgeslorpt te worden door de sacrale sfeerschepping en de uitgebalanceerde karaktertekening. Nochtans heeft regisseur/scenarist Wayne Kramer het perfecte eindshot binnen handbereik. Hij toont het even (ongeveer drie minuten voor de aftiteling), maar helaas viel de keuze uiteindelijk op een meer positief einde. Intriest jammer.

Al is die wat valsklinkende ontknoping uiteindelijk slechts een voetnoot in een voor de rest voortreffelijk geheel waarin de acteurs ruimte krijgen om open te bloeien in volle weelde en een verlammende jazz-score die begeleidt zoals een neerkijkende God op de zevende dag. Let wel, oh warmgemaakte kijker, dat je ook tegen een stootje moet kunnen : sommige scènes zijn zeer gewelddadig en Alec Baldwin is bijwijlen demonisch genoeg om alle cool bad guys uit het Tarantino-tijdperk op een hoopje te vegen terwijl hij zijn veters strikt. Ter compensatie krijg je er een instant klassieke erotische scène bij en levensnoodzakelijk inzicht in het feit dat het mantra van geld heel dicht ligt bij dat van pijn. The Cooler is mooi, meeslepend, sexy en cool. Vier mooie afsluitende woorden, lijkt ons.