Waarop de ijsbeer zei ‘Zo gemakkelijk gaat dat niet, hoor. Je hebt daar finesse, zachte voetzolen en mondwater voor nodig.’ De boa constric… hola, een lezer. Een beetje onverwacht … toch iemand met interesse voor Role Play. Het is niet meteen Dune: Part Two. Of eh … iets anders dat boven het gras uitsteekt. Edoch, welkom welkom bij dit ehm … verhelderend stukje over deze door de Fransman Thomas Vincent – niet op zijn Engels uitspreken dus – geregisseerde ehm … actiekomedie.

Wat valt er te zeggen over Role Play? Even denken. Ah ja. Dat België een van de weinige landen is waar hij in de zalen te zien is. Amazon Prime kocht (bijna) wereldwijd de distributierechten aan, dus de film zal vooral op het kleine scherm onwetende kijkers moeten strikken. Op de aftiteling passeert het logo van het Belgische Tax Shelter, misschien heeft dat er wat mee te maken? Of de distributeur kreeg hem gratis mee bij een vorige aankoop. Dat kan ook. Als het een bewuste acquisitie was, is het zeker niet de koop van het jaar in elk geval.

Wat valt er nog te zeggen? Dat het scenario nogal zwak en wak is. Centraal staat de waarlijk irritante Emma (Kaley Cuoco) die, zonder dat haar echtgenoot Dave (David Oyelowo) het weet, een beruchte huurmoordenaarster … ehm, moordenares is. Op elk continent heeft ze wel al meerdere doelwitten koud gemaakt. Dan komt de dag waarop ze zelf gecompromitteerd is en ze ergens op het duister web op een zwarte lijst komt te staan. Heeft ook te maken met haar verleden blijkbaar en de moordenaarsclub waar ze deel van uitmaakt. Dusse … opgejaagd wild is ze plots, waardoor Dave ook de waarheid ontdekt over de vrouw waarmee hij bed, eierpan en grasmachine deelt. Dat leidt naar slappe grappen en uiteindelijk ook naar slappe actie.

Nog meer weten? Kan. Bill Nighy doet ook mee. Waarschijnlijk omdat hij in het scenario had gelezen dat hij enkel maar in het eerste halfuur nodig was. En dat hij er dandyesk mocht uitzien in zijn barscène.

Even wachten boa, we zijn er bijna. Koest.

Role Play vindt nauwelijks hout om pijlen van te maken (voor zover er al naar werd gezocht), is tussen de plooien goed voor een heel occasionele gniffel – ’t kan ook een stofke in de neus zijn – maar is voor het merendeel van de looptijd ogenrollend pijnlijk. Of hoe het logisch is dat een drol van een film zowel de woorden rol als plee in de titel heeft. Merci om te lezen en a la próxima.

Boa … doeme, waar is die nu? Beer, jij haar gezien?