Zo. Na vijf uur en een kwartier is de in twee delen geserveerde ultieme verfilming van het baanbrekende ruimtestrijdboek van Frank Herbert uit 1965 een feit. Tenzij er binnen honderd jaar een chipgeïmplementeerde 7D AI-adaptatie opduikt … aprés nous le déluge.

Denis Villeneuve draaide met zijn tweede helft van Dune een treffend sluitstuk dat – ook al is de scope groter – heel nauwgezet past bij de eerste helft van drie jaar terug. Zo nauwgezet, dat het moeilijk te geloven is dat beide delen van deze spijshockey niet gewoon rug-aan-rug zijn gefilmd. Villeneuve en co hebben de notities van Dune: Part One heel goed bewaard, zoveel is zeker.

Deel twee begint min of meer waar het vorige ophield. Na de aanslag op hun leven hebben Paul Atreides en zijn moeder onderdak gevonden bij de Fremen, en ze worden nog steeds opgejaagd door de Harkonnen en de Sardaukartroepen van de valse keizer. Daar komen uiteraard meer dan duizend bommen, granaten en zandwormen bij kijken. Niet alleen dat, want in dit vervolgdeel gaat er ook veel aandacht naar het religieuze luik van Herberts verhaal. Is Paul de Messias waar de Fremen al zo lang op wachten of niet? Een vraag die hier een antwoord krijgt. En hoe zit het met dat mysterieuze vrouwenclubje van de Bene Gesserit dat interplanetair precies toch wel veel in de pap te brokkelen heeft? En die pratende foetus, ook wel niet echt normaal te noemen toch? Dus ja, heel wat (bij)geloofsleer op het voorplan van deze kolkende sciencefictionprent. Die eigenlijk ook een volbloed oorlogsfilm is: blijkbaar wordt er in het jaar 10191 evenveel geopolitiek gemoord en gemarteld als in pakweg 2024. Mah.

Visueel valt er niets aan te merken op Villeneuves tweeluik. De verbazing die je voelde toen je op de juiste tijd in je leven Star Wars en The Empire Strikes Back voor de eerste keer zag zal je ook hier voelen. En de ten tonele gevoerde hardware moet niet onderdoen voor wat er in de hangars van James Cameron staat te blinken. Al zijn het vooral Villeneuves eigenheid en gecontroleerde beeldregie die het verschil maken. Er staan op de eindgeneriek ettelijke honderden of duizenden of misschien zelfs triljoenen visuele effecten-medewerkers, maar elke vorm van CGI zit geïntegreerd in imposante studiodecors of dito locatiewerk. En dienen dus de omgeving en het verhaal. Dat pronkerige overdaad schaadt bewijzen de superheldenfilms momenteel, Villeneuve toont aan dat ook binnen het fantasygenre minder eigenlijk meer is. Of toch minstens de illusie van minder. Villeneuve is hier duidelijk meer cineast dan regisseur, en alleen daarom al is een terugkeer naar duinplaneet Arrakis een wijze cinefiele beslissing.

Enkel ergens in de scharnier van de prent toont Villeneuve je zaken die je niet in het vorige deel zag: de introductie van flessentrekker en messenwerper en de totaal niet op Sting lijkende Feyd-Rautha Harkonnen in een expressionistische zwart-witarena excelleert als minifilm in het grote geheel. Een rol voor Austin Butler die deze keer zijn blauwe suèdeschoenen in de vestiaire mocht laten. Meteen de meest markante aanvulling in de cast, waarin ook nog Christopher Walken, Florence Pugh en Léa Seydoux als nieuwe gezichten opdraven. En Anya Taylor-Joy mag ook heel kort even komen piepkeduiken naast vaandeldrager Timothée Chalamet. Allemaal te kijk en te keur in deze brok spektakelcinema signé Villeneuve.

En misschien is het zelfs niet eens over en uit voor Arrakis en Villeneuve. Aangezien Herberts roman eindigde met een duidelijke hint richting nog meer vervolgen – Herbert schreef uiteindelijk zes Dune-boeken – doet de film dat willens nillens ook. Villeneuve zou volgens de aangetrouwde neef van de postbode van zijn poetshulp wel degelijk geïnteresseerd zijn om de onmiddellijke sequel Dune: Messiah ook nog te verfilmen. De tijd zal uitwijzen of de neef het bij het rechte eind had of niet. Span-nuhd.