In 2021 – het jaar waarin Denis Villeneuves Dune: Part One in de zalen liep – was het nog lang niet duidelijk of Part Two er daadwerkelijk zou komen. Warner Bros wou eerst de commerciële kat nog wat uit de boom kijken, en pas groen licht geven als bleek dat er genoeg dollars, euro’s en andere valuta mee te verdienen waren. Dat bleek zeker het geval, en Villeneuve kreeg kort na de release van het eerste deel toestemming om verder te gaan met deel twee. Dat zowaar nog veel succesvoller bleek te zijn. Het eerste deel bracht wereldwijd 407 miljoen op, het tweede 712 miljoen.

Beide films, samen goed voor een totale speelduur van meer dan vijf uur, in een enkele zitting bekijken - al dan niet met een plaspauze ertussen - is natuurlijk de ideale manier om de film(s) te bekijken. Warner heeft je daar alvast de kans toe met dit dubbel 4K HD- en Blu-ray-pack. Beide films (allebei voorzien van interessante extra’s) krijg je hier in twee verschillende formaten voorgeschoteld: op Blu-ray voor wie gewoon goed ook al goed is, en op 4K UHD voor zij die het allemaal nog beter/het beste willen. Verplichte kost voor de echte fan van Villeneuves tweeluik of voor iedereen die van visueel verblindende blockbusters houdt tout court.

Villeneuve leek de juiste man op de juiste plaats om zich over een nieuwe verfilming van Frank Herberts generatieoverschrijdende klassieke roman uit 1965 te buigen. De Canadees evolueerde van arthousecineast naar blockbusterregisseur die na de vrij rechtlijnige actieopstapjes Prisoners en Sicario resoluut koos voor kunstzinnige en grootschalige sciencefictionprojecten. Met als resultaat de commercieel ogende maar eigenlijk heel eigenzinnig zijnde Arrival en Blade Runner 2049 - voor de een meesterwerken van het zuiverste water en voor de ander pedant moddergeneuzel.

Ook Dune werpt de perceptie op een universumdoorklievend popcornspektakel te zijn, maar het is in de eerste plaats een visionair werkstuk van een cineast die meer bezig is met de kunstkant van zijn metier dan met de entertainmentswaarde ervan. Het spektakel komt in de eerste plaats uit de cinematografische gravitas en niet zozeer omdat je inhoudelijk in de ban zal zijn van het soms troebele verhaal. Al is Dune waarschijnlijk niet het gemakkelijkste boek om te verfilmen, zeker niet als je de vele lagen wil behouden.

De plot in een kastanjebolster: ergens in de verre, verre toekomst - het jaar 10191 om precies te zijn - speelt er zich op de woestijnplaneet Arrakis een door een lepe keizer georkestreerde machtsstrijd af tussen de adellijke familie Atreides en hun tegenstanders, de Harkonnen. Gegeerd goed in die strijd: de heerschappij over de op Arrakis overvloedig aanwezig zijnde spice, een soort superdrug die onder andere interplanetair reizen en gedachtencontrole mogelijk maakt. Of zoals Baron Harkonnen het zegt: he who controls the spice, controls the universe.

Villeneuve - een zelfverklaard fan van het boek - stort zich vol overgave op zijn verfilming van Dune met zoveel mogelijk opnames op echte locaties en zoveel mogelijk logistiek echt filmwerk om het allemaal levensecht te laten ogen. Studiowerk gebeurde in opnamestudio’s in Budapest, en daarnaast trok Villeneuve met zijn cast en crew naar Jordanië, Noorwegen, Abu Dhabi, Slovakije en Oostenrijk om de geest van Herberts roman te vatten. Of toch de helft daarvan: Herberts omvangrijke boek laat zich nogal moeilijk vatten binnen de contouren van een film met normale speelduur - David Lynch kan ervan meespreken - en dus nam Villeneuve een optie op (minstens) twee films.

Net als Lynch in 1984 wist Villeneuve een gevarieerde bekende koppen-cast bij elkaar te krijgen. Op het voorplan: Timothée Chalamet, Rebecca Ferguson, Oscar Isaac, Josh Brolin, Stellan Skarsgard, Dave Bautista, Zendaya, Charlotte Rampling, Jason Momoa, Javier Bardem, Léa Seydoux, Christopher Walken en Austin Butler. Eigenlijk valt er maar weinig te vergelijken met de Lynch-versie uit 1984: andere tijden, andere aanpak, andere klemtonen … een heel ander filmkneedproces eigenlijk want in tegenstelling tot Lynch was Villeneuve wel zand … excuus, sant in eigen land.

Dune Part 1 en Part Two vormen een exuberant en bij momenten traag manoeuvrerend spektakel waarin de visuele en auditieve verrassingen de aandacht opeisen en vasthouden. Genoeg staaltjes van verbluffende filmdynamiek dus om te voelen dat er een op zijn zachtst gezegd meer dan begenadigd cineast aan het werk is. Beide delen sluiten trouwens zo nauwgezet bij elkaar aan dat het moeilijk te geloven is dat beide delen van deze spijshockey niet gewoon rug-aan-rug zijn gefilmd. Hoe dan ook: May The Spice Be With You.

De extra’s op deze dubbele en allesomvattende duouitgaves mogen er uiteraard ook zijn. De extra’s zijn gelijk aan de extra’s die ook op de afzonderlijk te verkrijgen twee delen staan.

Voor Dune Part One ben je meer dan een uur zoet met interviews, werkopnames, storyboards en aanverwante inzichtverschaffende informatie over het maken van Dune, de verwantschap met het boek en heel wat productionele informatie, inclusief korte samenvatting van het boek. De extra’s op Dune Part Two moeten daar niet voor onderdoen. Al zijn het er net iets minder dan bij het eerste deel. En het is uiteraard ook jammer dat de extra’s niet gewoon als lange documentaire zijn voorzien, maar dat je elk deeltje apart moet aanklikken. Al is dat dan wel weer handig voor wie graag direct de aanvullende info wil waar hij/zij naar op zoek was. Hoe dan ook: je krijgt genoeg productieopnames, interviews en testopnames te zien met tal van cast- en crewleden waardoor je heel dicht komt bij de geheimen van de magie van het filmmaken. En van de visie en het professionalisme van alle betrokkenen. En uiteraard is het altijd interessant om die magie en visie van heel dichtbij te kunnen bewonderen.