Oh bloedend cinemahart … moeten toekijken hoe twee van onze favoriete acteurs (Jeff Bridges en Kevin Bacon moeten aantreden in wat met vlag en wimpel de meest mottige zomerblockbuster van 2013 is … ’t doet pijn. We geven dan ook graag toe dat we blij zijn dat deze prent genadeloos is geflopt aan de kassa’s. De kans dat hier een sequel op komt is even groot als dat er morgen een zwerm velociraptors in uw brievenbus zit. Zelden was een acroniem zo goed gekozen als het R.I.P. in deze titel.

“R.I.P.D.” (Rest In Peace Department) is oorspronkelijk een comic bedacht door Peter M. Lenkov en verschenen bij Dark Horse Comics. Het idee is op zich aardig gevonden, al leunt het wel dicht aan bij Lowell Cunninghams “Men In Black”. Waren het daar aliens die zich incognito op aarde probeerden in te burgeren, in “R.I.P.D.” zijn het de ondode geesten van misdadigers die als onreine halfdoden ('deado’s') in het rijk der levenden blijven kamperen. Zij het niet voor eeuwig: een departement bestaande uit overleden politiemannen maakt immers jacht op hen om hen vervolgens met graagte naar de kelderverdieping van het hiernamaals te knallen.

Nieuwste aanwinst van de Boston-afdeling van het R.I.P.D. is agent Nick Walker (Ryan Reynolds, die met deze rol veel kans maakt begin volgend jaar een Raspberry Award te mogen omgorden). Die werd laf neergeschoten door zijn partner Bobby (Kevin 'waarom oh waarom' Bacon) omdat die een lading onrechtmatig verkregen goud voor zichzelf wil houden. Walker krijgt na zijn dood dus geen ticketje richting hemel, maar richting R.I.P.D. waar hij door de directeur des huizes (Mary-Louise Parker) een partner krijgt toegewezen. En dat is Roy Pulsipher (Jeff Bridges – de enige reden waarom deze prent niet helemaal de dieperik ingaat), een uit de jaren 1800 stammende sheriff die nog steeds in cowboystijl jacht maakt op zijn doelwitten.

Ook Bobby’s verhaal is nog niet uitgespeeld. Nick en Roy ontdekken dat Bobby zich een weg heeft gebaand in het huis van Nicks weduwe Julia (Stephanie Szostak) enerzijds om een deel van het goud in te pikken, anderzijds om Julia te doen geloven dat Nick corrupt was. Blijkt dat Bobby stiekem zaken deed met de 'deado’s' en algauw liggen de bouwstenen voor een invasie van de ondode misdadigers op hun plaats.

Goed, we hebben een paar keer moeten lachen (al was het eerder gniffelen) met “R.I.P.D.” In vijfennegentig procent van de gevallen kwam dat door Bridges, een schaarse keer om een scenariokronkel. Zoals die waarin de R.I.P.D.-agenten een videoreparatiewinkel als portaal gebruiken. Het lachen slaat echter snel om in huilen: regisseur Robert Schwentke (“Flightplan”, “RED”) weet niet van welk hout pijlen maken en stuwt de prent van de ene met effecten overladen scène naar de andere. Zonder gevoel voor ritme en timing, zich geen blijf wetend met een verhaal dat met haken en ogen aan elkaar hangt. Met als trieste dieptepunt een van de meest lamlendige CGI-climaxen die we ooit mochten aanschouwen. Of hoe zowel de filmjournalisten als het publiek ditmaal gelijk heeft door deze prent respectievelijk de grond in te boren en compleet te negeren.

In de rol van Pulsipher was trouwens oorspronkelijk Zach Galifianakis gecast, maar die verliet het project omdat het niet in zijn opnameschema paste. We zijn er nu nog steeds niet uit of we hier blij moeten om zijn of niet. Indien hij niet had gepast, was er weliswaar geen enkele reden om naar “R.I.P.D.” af te zakken (al was de prent dan ironisch genoeg misschien wel een box office-hit geworden), maar dan hadden we tenminste niet moeten zien welke drek Jeff Bridges op zijn cv heeft geplaatst. “R.I.P.D.” is de zomerstinkbom van het jaar: enkel te bekijken op eigen risico dus.