Cinefielen met een aversie voor messen (je weet wel: heft, lemmet, veelal scherpe punt, en het doet verdomd veel pijn als je er per ongeluk in de vinger mee prikt) brengen best hun oogkleppen mee als ze zich installeren voor “Repo Men”. Regisseur Miguel Sapochnik heeft immers iets met die tuigen en komt op de proppen met een pleiade aan scènes waarin naar hartenlust wordt gefileerd, gesneden, geopereerd en doorboord. Kortom: ’t gaat er gewelddadig aan toe, dames en heren.

Het past wel een beetje bij het centrale gegeven natuurlijk. Dat kwam uit de koker rollen van scenarist/romanschrijver Eric Garcia (tevens auteur van Matchstick Men) en speelt zich af in een nabije toekomst. Particulieren kunnen er een nieuw orgaan bestellen met een afbetalingsplan bij ‘The Union’, een bedrijf dat net als een bank komt incasseren wanneer de lening niet netjes wordt terugbetaald. Hun ‘repo men’ zijn gewapend met tasers, defibrillators en vlijmscherp operatietuig om de harten, levers, nieren, slokdarmen of trommelvliezen van de wanbetalende klanten terug te nemen. Remy (Jude Law) is een van de beste repo men van de Union, en werkt vaak samen in team met de ietwat geschifte en impulsief-gewelddadige Jake (Forest Whitaker), meteen ook een oude klas- en legergenoot van Remy. Remy’s vrouw Carol (Carice Van Houten) is niet zo opgezet met de beroepskeuze van haar man. Niet zozeer omdat de praktijken haar tegen de borst stoten, maar wel omdat Remy veel meer kan verdienen als verkoper dan indien hij het vuile werk doet op straat. Wanneer Remy blijft aarzelen om te kiezen tussen vrouw en job, laat ze hem prompt in de steek. Meteen het begin van een ware nachtmerrie voor Remy. Wanneer hij tijdens wat een makkelijke job lijkt (een hart terughalen van een terminale muziekproducer) bewusteloos raakt door een verkeerd afgestelde defibrillator, heeft hij een nieuw hart nodig om te overleven. Door die transplantatie krijgt Remy last van zijn geweten, met als gevolg dat hij zijn slachtwerk niet meer graag doet en zijn spaarboekje niet meer kan aandikken daar hij geen commissie meer binnenhaalt. Waardoor Remy al snel zelf op de loop mag voor de bloeddorstige wolven van zijn ex-werkgever, Jake inclusief. Zij het niet alleen, daar hij zijn lot verbindt aan dat van de vluchtelinge Beth (Alice Braga), die bijna volledig uit wisselstukken bestaat...

“Repo Men” oogt een beetje als een Philip K. Dickiaans verhaal over de gevaren van hightechnanotechnologie en ook een beetje als een satire op de kapitalistische maatschappij waarin mensen als het ware hun eigen leven op afbetaling kopen (en dat blijken er nogal wat). Maar het is in de eerste plaats een geflipte actieprent annex galzwarte komedie. Een beetje van alles, maar te weinig van wat het eigenlijk zou moeten zijn: een consequent opgebouwde thriller. Elke vorm van spanning wordt door Sapochnik immers bedolven onder een lawine van lawaaierige actiescènes, waardoor na verloop van tijd de coherentie volledig zoek raakt.

Ook de vertolkingen zijn oneven: Law amuseert zich zichtbaar, Whitaker zoekt iets teveel naar de juiste toon, Carice Van Houten loopt er grotendeels verloren bij (al is haar rol ook nogal mager) en Alice Braga (“Cidade De Deus”) is op korte tijd iets teveel gecast als latina ‘action chick’ (zie ook “I Am Legend”, “Predators”) om haar rol naar een hoger stadium te krikken. Liev Schreiber is zowaar nog het meest in zijn schik als amorele manager van het Union’s verkoopteam.

Wat niet wil zeggen dat er geen lol te rapen valt in “Repo Men”. Integendeel. Want dit is een film die met 38 climaxen (en een anticlimax), met een regisseur die zich even Chan-Wook Park waant tijdens een scène waarin met hamers, messen en ijzerzagen wordt gejongleerd en met een muzieksupervisor die Moloko’s “Sing It Back” transformeert in een soundtrack voor een ongemeen diep stukje lichaamspenetratie. Een scène die je moet zien om te geloven. Kortom, “Repo Men” is geschift vertier, maar helaas geen coherent kwalitatief stukje cinema.