Roy en Frank zijn twee oplichters eerste klasse die bijzonder creatief zijn wanneer het er op aan komt om brave burgers geld afhandig te maken. De laatste manier die ze hebben bedacht om op een makkelijke manier aan centen te komen is door middel van televerkoop waterfilters te verkopen aan nietsvermoedende mensen die zich meestal tot de aankoop laten overhalen wanneer ze horen dat ze op die manier kans maken op een waardevolle prijs : een auto, een reisje naar Parijs,... Stap 1 in deze nieuwste oplichterspraktijk van de twee wordt afgesloten met het telefonisch akkoord voor de aankoop, inclusief de prijs die veel hoger ligt (700 $ ?!) dan het etiket op de toestelletjes (49.99 $) wanneer ze worden geleverd bij Frank en Roy. Dat wordt er snel van verwijderd, de betaling volgt per check, bij voorkeur per check... Stap 2. Het duo gaat langs bij de gedupeerden en doet zich voor als een organisatie die paal en perk wil stellen aan dergelijke praktijken. Hun overtuigingskracht zorgt ervoor dat men als extraatje snel een formuliertje type 47 tekent dat het onderzoek naar de oplichters vooruit kan helpen maar de twee eigenlijk vrij spel geeft in het verder plunderen van de bankrekening van de nietsvermoedende slachtoffers. Veel wroeging hebben de twee niet want bij de meeste van hun praktijken overhandigt men het geld aan hen, men steelt het dus niet. 't Is maar zoals je het bekijkt natuurlijk. Op deze manier hebben de twee al een flink pak Dollars verzameld, centen die Roy voornamelijk heeft ondergebracht in een bankkluis maar ook in de stenen hond in zijn woonkamer waar enkel wat spaargeld is in weggeborgen.. Niet dat dit allemaal het privé-leven van Roy vooruithelpt. Roy is een neuroot met ondermeer een agoraphobie, in mensentaal iemand die er problemen mee heeft om een grote ruimte over te steken. Maar dat is maar één van zijn problemen. Een pluisje op zijn tapijt in huis zorgt al voor een overreactie, zijn dagelijkse maaltijd bestaat bijna hoofdzakelijk uit tonijn die hij rechtstreeks uit het blik naar binnenlepelt zodat geen bord moet vuilgemaakt worden, en dan is er nog zijn ingebakken gewoonte om alles drie keer te gaan doen. Obsessive compulsive disorder heet zoiets in het vakjargon of kortweg OCD. Het zit 'm dus duidelijk in het koppie bij Roy die moederziel alleen in een poepsjiek huis woont, met zwembad, maar zonder tv.... Om zijn tics en vreemde gedragingen wat de baas te kunnen blijven neemt Roy regelmatig rode pilletjes in. Wanneer hij die op een dag per abuis doorspoelt beginnen de problemen pas echt. De dokter die hem destijds hielp aan een voorschrift kan hij niet langer bereiken waardoor hij een andere psychiater moet gaan opzoeken. Het is hem enkel te doen om een snel voorschriftje maar Dokter Klein vindt dat hij wel wat meer mag doen voor zijn centen en een verkennend gesprekje toch wel op zijn plaats is...

Het gaat Roy dus niet echt voor de wind. Tijdens één van zijn sessies vraagt hij de psych eens telefonisch contact op te nemen met de vrouw die hij veertien jaar geleden verliet om zo te acherhalen of er al dan niet een dochter bestaat van hem want hij liet destijds een bolle buik achter. Even later komt de 14-jarige Angela (Alison Lohman uit White Oleander) in zijn leven, zij wil na al die jaren nu wel eens haar papa leren kennen !Vanzelfsprekend informeert ze ook eens wat vaderlief doet voor de kost en die kan zijn drukke agenda van oplichter moeilijk combineren met een onvoorziene gebeurtenis als het plots opdagen van een dochter van 14. Omdat ze zo lang aandringt besluit Roy haar een eerste kneepje van het oplichtersvak te leren, Angela blijkt bijzonder bedreven en vooral leergierig te zijn in deze snelle, makkelijke manier van geld verdienen... De basis voor het filmscript van Matchstick Men is van de hand vanromanschrijver Eric Garcia. Het was zijn agent die destijds een copietje ervan naar de producenten/scenaristen Ted Griffin en Sean Bailey stuurde, een duo dat eerder al onderling samenwerkte voor Best laid plans en onmiddellijk geïnteresseerd was in het verhaal.Bailey stond in voor de productie, geholpen door Griffin die ook zorgde voor het (her)schrijven van het verhaal naar een filmversie en hierbij werd bijgestaan door zijn broer Nicholas. Via uitvoerende producent Robert Zemeckis over ImageMovers Productions partner Jack Rapke kwam men bij Ridley Scott (Black Hawk Down, Thelma & Louise) terecht die zich vooral aangetrokken voelde tot het project door het ongewoon slimme scenario.

Omdat iedereen waar ook ter wereld het slachtoffer kan zijn van oplichting vermeldde Eric Garcia bewust geen concrete plaatsen. Regisseur Ridley Scott volgde hem in zijn redenering en selecteerde de San Fernando Vallei als filmlocatie omdat die er uitziet als ontelbare Amerikaanse steden. Om in alle comfort te kunnen draaien in het optrekje van Roy koos men ervoor om de bewoners van het optrekje en hun buren geen drie en een halve week het leven lastig te maken en bouwde men één en ander na in 'Stage 16' van de Culver Studio's, inbegrepen het zwembad. De verwachtingen die niet alleen de trailer maar ook de namen van Scott en Cage hadden losgeweekt bij ons werden na het integraal bekijken van de film maar flauwtjes ingelost. Nicolas Cage stelt niet teleur en doet terugdenken aan zijn dubbelrol in Adaptation waar hij ook al een sterke rol neerzette van een psychoot. Met deze rol kon Cage nog een stap verder gaan op een overtuigende manier die soms ook wel best grappig is. Bijvoorbeeld in de scène waarbij hij ten einde raad in de apotheek probeert hetzelfde doosje pillen te pakken te krijgen dat hij eerder per abuis wegspoelde. De jazzy muziek van een Frank Sinatra is iets wat je niet echt zou aanbevelen als ideale soundtrack voor een prent als Matchstick Men maar wel het soort muziek waarnaar iemand als Roy zou luisteren volgens Tony Scott die zijn idee hierrond bevestigt ziet door Nicolas Cage zelf. Gelukkig maakt het scenario op het eind nog een flinke bocht want naast dit en de goede vertolking van Nicolas Cage zijn er maar weinig argumenten om deze film echt aan te bevelen.