Koude oorlog, warme voeten. Het zou de titel kunnen zijn van een film die het destijds goed deed in het landelijke videotheeklandschap, maar het is de inleidende opener van een recensie van een film die het waarschijnlijk goed zal doen in het landelijke bioscooplandschap. Al heeft die film in kwestie maar weinig memorabels te bieden. “Red Sparrow“ oogt op het eerste zicht als een valabele spionagethriller, in de uitwerking loopt echter nogal wat mank.

“Red Sparrow” is de verfilming van de in 2013 verschenen debuutroman van ex-CIA medewerker Jason Matthews. De rechten daarvan waren al verkocht voor het boek in de winkels lag, en was dus van meet af aan een hot property in Hollywood. Ergens niet te verwonderen dus dat de film gedragen wordt door Jennifer Lawrence, al kon het evengoed door Scarlett Johansson of Alicia Vikander geweest zijn. Om maar twee andere namen te noemen.

Of Lawrence een goede keuze was, valt te betwijfelen. La Lawrence weet toch vooral te animeren in haar meer exuberante rollen - zie haar David O. Russell-trilogie. Als meedogenloze en koele Russische spionne die vooral zo weinig mogelijk emotie moet vertonen, heeft ze het moeilijk om het aandachtsvuur wakkerend te houden. Of is het omdat ze egogewijs à la Tom Cruise in bijna elke scène zo prominent mogelijk in beeld komt? Regisseur Francis Lawrence (geen familie, maar wel haar regisseur in drie “Hunger Games”-films) brengt haar immers opvallend veel, lang en netjes gecentreerd op het scherm. Al krijgt de spanningskracht van de film geen meerwaarde door die verering. Net omdat Lawrence wat te mager uitvalt. En ook wel omdat de plot mechanisch van hot naar her druilt. Over spanningskracht gesproken: ook op dat vlak vallen er regiematig steken. Rascineasten als Brian De Palma of Paul Verhoeven zouden hier wonderen kunnen doen, Francis Lawrence brengt de van opzet spannende setpieces even vlak in beeld als de dialoogscènes.

Positief is dan weer dat “Red Sparrow” als geheel net iets te fout en onderkoeld hoogdravend is. Een combinatie die op zijn minst een kijkbeurt rechtvaardigt. Francis gaat elke vorm van (bedoelde) humor uit de weg, brengt een paar kille martelscènes in beeld zonder de lijn te overschrijden van wat mag en kan worden getoond in een commercieel studioproduct en speelt ongegeneerd Jennifer in haar evakostuum uit. Een beetje omdat het bij haar personage hoort, maar toch vooral om het oude adagio dat seks verkoopt te verkopen.

En voor wie als uitsmijter nog een tip van de inhoudsluier wil: Dominika Egorova (Lawrence dus) is de nicht van een vooraanstaand lid van de Russische geheime dienst (Matthias Schoenarts). Oompje niet zo lief verplicht haar om les te volgen aan een staatsschool waar meedogenloze partijgenoten worden geproduceerd en geïndoctrineerd. Eens klaargestoomd is het haar taak een Amerikaanse CIA-agent (Joel Edgerton) te benaderen in de hoop te weten te komen wie de overlopende Rus is met wie hij in contact staat. Wat volgt is een weinig verrassend brouwsel met dubieuze dubbelspionnen, verraderlijke loebassen en kille Oostblokdecoraties als ingrediënten. En ook nog met Jeremy Irons en Charlotte Rampling in de mix. Kwestie van deze zijn potentieel niet benuttende uitschuiver toch met een cinefiele fleem te kunnen omfloersen.