Australië, 1931. Een groot deel van de bevolking bestaat uit 'aboriginals', zoals het woord al laat vermoeden de aanvankelijke bewoners van deze locatie die verdrukt en geregeerd worden door de blanken. Mijnheer Neville Kenneth Branagh is staatsvoogd, zijn kantoor is gevestigd in Perth. Van hieruit zorgt hij voor de administratieve afhandeling van de dossiers van de aboriginals. Zijn doel is om dit deel van de bevolking uit te roeien en daarom heeft hij als staatsvoogd de macht om in te grijpen aan de basis, bij de kinderen dus. Zijn visie/programma verkondigt hij met veel enthousiasme aan de plaatselijke (blanke) bevolking, geïllustreerd met wat beeldmateriaal. Eén ervan toont de huidskleur-verandering over de generaties heen, de donkere huidspigmenten kunnen dus weggefokt (bred out) worden volgens hem. De terminologie spreekt voor zich.

Als hij dus de kinderen weghaalt uit hun leefomgeving en ook nog een stokje steekt voor een huwelijk tussen twee van hun soort, dan zullen er op termijn geen 'aboriginals' meer over zijn, dat is de gedachte. De aboriginals verblijven in kleine leefgemeenschappen waarbij een gebouwtje met twee blanken zorgen voor de bevoorrading, een beetje zoals een boer zijn dieren naar de stal drijft voor etenstijd. Neville kiest op regelmatige tijdstippen enkele kinderen uit die van bij hun moeder worden weggehaald om geplaatst te worden in een gezin maar als tussenhalte bij de zusters/de nonnetjes terechtkomen (blijkbaar zijn die niet alleen In Ierland uit de bocht gegaan, remember The Magdalene Sisters). Die moeten hen voorbereiden voor hun dienstverlening bij de blanke gezinnen later.

Met één pennetrek is op deze manier ook het lot van Molly (14), haar nicht Gracie (10) en haar zus Daisy (8) bezegeld en worden ook zij in Jigalong op een brute en onmenselijke manier bij hun moeder en familie weggehaald en in de auto gesleurd. Na een reis van 1500 mijl (ongeveer 2400 km) met auto, trein en boot komen ze in de Moore-instelling terecht. Daar moeten ze wanneer mijnheer Neville er zin in heeft een koortje vormen en zijn favoriete liedje zingen en worden sommigen door hem puur op huidskleur geselecteerd voor een definitieve plaatsing... Af en toe kiest er wel eentje het hazenpad, waarna het de taak is van David Moodoo, een onverbeterlijke sporenzoeker, om de weglopertjes terug naar huis te brengen waar hen een weinig hartelijk welkom wacht... Mollie, Gracie en Daisy ontsnappen op een dag ook en gaan hoopvol op zoek naar hun moeder(s). De rabbit-proof fence, een afsluiting die 15 jaar eerder werd gebouwd en West-Australië in tweeén deelt van Noord naar Zuid om de konijnen gescheiden te houden van het gras-/weidelandaan de andere kant, wordt een belangrijk referentiepunt om de weg naar huis te vinden.

Rabbit-proof fence is een waargebeurd verhaal, op het eind van de film zie je de échte Molly en Daisy, meer dan 70 jaar na de feiten. Zelfs na haar onmogelijk voettocht van duizenden kilometer was voor Molly de nachtmerrie niet afgelopen. Ze huwde en kreeg twee kinderen die op de leeftijd van 2 en 4 jaar samen met hun moeder ook al naar Moore River werden gedeporteerd. Molly droeg Annabelle op een nieuwe tocht richting Jigalong, haar oudste dochter Doris (Pilkington) bleef achter en schreef het boek waarop deze film is gebaseerd.

Rabbit-proof fence is een genre van film die voor regisseur Phillip Noyce afwijkt van wat we van hem gewoon zijn, denk maar aan The bone collector en Patriot Games... Echter niet qua inhoud, met Backroads van meer dan 20 jaar geleden raakte hij al eens de problematiek van de 'aboriginals' aan, alsook de link met het racisme hierrond. Noyce (zelf van Australische afkomst) is er in geslaagd om een goeie film te maken rond de ervaringen van de drie meisjes. Hij had er ook een overwegend Australische cast én de kennis van het land en zijn omgeving voor als extra troef. Het persoonlijk ter plaatse gaan in het Moore-instituut (het weghalen van de kinderen is een praktijk die werd gestopt in 1972) en andere locaties die belangrijk waren voor de film, droegen enkel bij tot het bevredigende eindresultaat. Het onderste uit de drama-kan haalt hij (al dan niet bewust) niet, ahoewel de gruwel van het weghalen van de kinderen bij hun moeder iets anders deed verwachten. Hij liet zich (gelukkig) ook al niet verleiden tot teveel shots van de prachtige Australische natuur maar paste er wel enkele bijzonder knappe close up shots van de kinderen in, van zoiets moois hadden we dan terug wel wat meer willen genieten. Opvallend is verder dat vanaf het ogenblik dat de drie uit elkaar gaan, de muziek een belangrijker rol gaat innemen in de totale sfeerschepping en ook Peter Gabriel als muzikant een belangrijke inbreng krijgt in deze biografische film rond Molly, Gracie en Daisy.