Een bont allegaartje loopt elkaar voor de voeten in “Push”, een goedbedoelde, maar weinig memorabele poging om (nog maar eens) een flitsend filmpje over mensen met superkrachten in elkaar te boksen. Pitchgewijs laat het zich samenvatten als een kruising tussen “X-Men” en de tv-reeks “Heroes”.

Nemen het in alfabetische volgorde tegen elkaar op: bleeders, movers, pushers, shadows, shifters, sniffers, stitchers, watchers en wipers. Bleeders kunnen heel hard krijsen, zodat hun tegenstanders (en toevallig in de buurt verkerende goudvissen) het loodje leggen door exploderende trommelvliezen. Movers beschikken over telekinetische krachten, pushers over hypnosetruukjes die zich kunnen meten met Jedi-hocuspocus. Heb je een shadow in de buurt, dan mag je er zeker van zijn dat je onzichtbaar bent voor je achtervolgers. Shifters kunnen eender wat van vorm veranderen, sniffers vinden het spoor van eender wie door aan een gebruiksvoorwerp te ruiken, stitchers kunnen met hun handen alle wonden helen, watchers kunnen in de toekomst kijken (sommige op korte, andere op lange termijn) en wipers kunnen het geheugen uitwissen. Geen gebrek aan krachtpatserijen dus, en de tafel van scenarist David Bourla zal ongetwijfeld hebben uitgepuild van steekkaarten om al dit fraais in een sluitend verhaal te krijgen. Dat er tussen de naden van het scenario – ietwat onvermijdelijk – genoeg plotgaten zijn om drie kolonnes ijscowagentjes door te jagen, zullen we (goedgemutst als we zijn) maar beschouwen als ‘charme’ eigen aan het genre.

De genesis van de met superkrachten uitgeruste medemensen gaat terug tot (jawel hoor) nazi-experimenten tijdens WO II. Daarna namen de Amerikanen die taak over en creëerden ze de “Division” waar de superkrachten worden bestudeerd, gemanipuleerd en (indien nodig) geëlimineerd. De superhelden tegen wil en dank hebben zich doorheen de jaren wereldwijd verspreid. Zo is Hong Kong de thuishaven van mover Nick Gant (een best amusante Chris Evans), wiens vader destijds door Division werd omgebracht. Hij probeert zijn krachten aan te wenden om makkelijk geld te verdienen, maar gezien zijn schulden bij een paar ongure maffiatypes is er nog werk aan de winkel.

Op een dag wordt hij gecontacteerd door tienerwatcher Cassie Holmes (Dakota Fanning), de dochter van de meest getalenteerde watcher ooit (die door Division achter slot en grendel wordt gehouden). Cassie schakelt de hulp van Nick in om een vrouw op te sporen op die de heerschappij van Division aan het wankelen kan brengen. Die vrouw blijkt Kira (Camilla “When A Stranger Calls” Belle) te zijn, Chris’ ex. Zij is in het bezit van een door Division ontwikkeld serum dat de genetische code bevat voor de blauwdruk van de ultieme superkracht. Chris, Cassie en Kira zijn met andere woorden opgejaagd wild, en het wordt er voor hen niet eenvoudiger op als blijkt dat de Chinese Division-vertegenwoordigers eveneens jacht maken op het serum…

“Push” is een film waarvan onze filmfreakverwachtingsmeter vooraf afklokte op het vakje 'verwachtingspatroon laag: twee sterren en we zijn tevreden. En kijk eens aan, dat is precies de categorie waarin “Push” zich nestelt. Positief is alvast dat “Push” van zijn zwakte een sterkte maakt: omdat dit een lowbudgetbroertje is van grotere overgebudgetteerde CGI-verhikels, steekt hier af en toe lekker wegkijkend kunst- en vliegwerk de kop op. De film vertrouwt niet zozeer op grote explosies, maar teert eerder op de look- en feel van een gezonde achtervolgingsthriller. Ook de setting in Hong Kong werkt een gemoedelijke ‘gung ho’-sfeer in de hand. Minder geslaagd zijn dan weer de overdaad aan personages en plotbochten, waardoor de film tegen de climax nog de charme heeft van een in elkaar gezakte pudding die zich willens nillens ophoudt op het onderste schap van de who cares-koelkast. De echte dooddoener zou trouwens wel eens de irritante vertolking van Dakota Fanning kunnen zijn, die bij haar overstap van kind- naar tienerster de bal serieus misslaat.