De Vlaamse cinema mag dan wel boomen (zowel kwalitatief als kwantitatief), het blijft opvallend hoe heel wat Vlaamse producties vooral epigonen zijn van Hollywoodblauwdrukken. “Het Vonnis” was uniek in Vlaanderen, in Amerika is het aantal ‘onschuldige krijgt proces terwijl de schuldige vrijuit mag’-drama’s niet op één hand te tellen, al dan niet met vigilantesaus. Idem dito voor het spookhuisverhaal “Halfweg” (dat grijpt zelfs terug naar “The Ghost And Mrs. Muir”) en de ondergewaardeerde jongerenfilm “Labyrinthus” die openlijk de CGI-kaart trok. Niet dat het leentjebuurspelen hoeft te storen: een tot op de naad versleten concept kan nog steeds goede cinema opleveren, op voorwaarde dat de makers hun best doen om de naad wat vast te sjorren in plaats van zich te beperken tot het afvinken van de gebruikelijke ijkpunten. En daar slaagt Roel Mondelaers (“De Vijfhoek”) niet in met zijn langspeeldebuut “Plan Bart”.

In deze romcom draait alles rond dertigster Sarah (Wine Dierickx), een reclamemaakster die samenwoont met Alex (Wouter Hendrickx), zowel in het echt als professioneel haar partner. Dat ze nog stapel zijn op elkaar en niet zonder elkaar kunnen bewijst een vluggertje in het toilet de avond dat ze een onderscheiding krijgen, maar seks is niet alles zo blijkt. Sarah voelt haar biologische klok tikken en ze wil een kind. Onmiddellijk. Is het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Alex wil echter geen kind, vooral omdat hij bang is dat hij daardoor zijn goed geordend leven zal moeten opgeven.

Sarah besluit daarom een eind te maken aan hun relatie: ze trekt in bij haar vriendin Eva (Eva van der Gucht) waar ze de eventuele mogelijkheden van in vitro bevruchting onderzoekt. Tot wanneer zich een boud plan ontwikkelt: wat als ze iemand bereid vindt om haar tegen betaling zwanger te maken ?  Met als voorwaarde dat de man in kwestie haar daarna niet opzoekt en haar alle vrijheid met het kind wil geven ?  Een bereidwillige dient zich aan in de de figuur van Bart (Jeroen Perceval), een ex van Sarah die ze toevallig opnieuw tegen het lijf loopt. Bart ziet dat wel zitten, daar hij toch geld nodig heeft om naar het wereldkampioenschap luchtgitaar in Osaka te reizen. Het plan werkt, maar eens Sarah zwanger is duiken uiteraard complicaties op. Zo blijkt losbol Bart echt wel vaderlijke gevoelens te bezitten en ook Alex wordt opnieuw stapelverliefd op Sarah. Als dat maar goed afloopt, beste kijkbuiskinderen.

Het script van Mondelaers en Hans Van Nuffel (“Adem”) blijft zo angstvallig dicht bij tal van Amerikaanse voorbeelden dat het een tikkeltje gênant wordt. Wat dubbel jammer is, daar “Plan Bart” op zich een genietbare film is die bovendien kan rekenen op enthousiaste vertolkingen. Maar nooit of nergens weet Mondelaers te verrassen, te ontroeren of echt te bekoren: we krijgen op het eind zelfs een luchthavenfinale in de schoot geworpen. Ok, weliswaar één met een kleine twist, maar toch … de personages blijven stereotiep, op pad gestuurd omdat de krijtlijnen van het genre dat vereisen en niet omdat ze van vlees en bloed zijn.

Dus ja, de Vlaamse cinema kan met “Plan Bart” een romcom aanbieden die niet geplaagd is door productplacement-overkill (zie het oeuvre van Jan Verheyen) of ellendige verveling (“Weekend Aan Zee”, “Brasserie Romantiek”). En je kan zelfs argumenteren dat het verfrissend is om eens de Vlaamse/Brusselse eigenheid te krijgen in plaats van die van Los Angeles of New York. En dat het allemaal toch zo schattig is, die filmliefdes. Misschien wel, maar een echte meerwaarde kan je er het slaafse “Plan Bart” niet aan toemeten. Gezien de thematiek was een groter paar ballen nochtans zeker aangewezen.