De drie “Madagascar”-films mogen dan wel kaskrakerpaarden zijn uit de Dreamworksstal, opzienbarende animatieklassiekers zijn ze allerminst te noemen. Wegens te lawaaierig, frenetiek en enerverend. Vooral de tweede was zum kotzen slecht. Marktonderzoek – of nattevingerwerk – wees uit dat de vier pinguïns die in die reeks opdraven populair genoeg waren om hen een spin-off te geven. Eerst op tv – de Nickelodeonreeks telt inmiddels 144 afleveringen – en nu dus eveneens op het witte doek.

Klein grut dat geen boodschap heeft aan de tegendraadse mening van grote mensen en nog niet gezegend is met kritische hersencellen zal best tevreden zijn met die extra pinguïnavonturen. En eigenlijk is het cinemaplezier hen gegund. “Penguins Of Madagascar” gaat immers aan een rotvaart voorbij, en telt zo’n ziljoen slapstickgrappen per kubieke schermcentimeter. “Looney Tunes” voor de Igeneratie als het ware. Sommige van die grappen zijn trouwens meer dan aardig: is het niet door de wacky visuals, dan toch door de woordgrapconnotaties of metaverwijzingen, of door het fijne stemmenwerk van Benedict Cumberbatch en John Malkovich. Al is de kans natuurlijk groot dat de heel kleine jongens en meisjes de zaal met de Vlaamse nasynchronisatie binnenduikelen.

De plot is volgens de verwachtingen compleet van de pot gerukt. In een intro zien we hoe de vier kleine vetganzen als opgroeiende koters op de zuidpool al een ras apart waren. Skipper, Kowalski, Rico en Private zoeken het vrij snel hoger- en verderop als zelfverklaarde geheimagenten en de film maakt daarop een sprong tot net na “Madagascar 3: Europe’s Most Wanted”. Als ze het circus hebben verlaten, ontvouwen ze een plan om in te breken in Fort Knox – een verjaardagsgeschenk voor Private. Terwijl ze vastzitten in een snoepautomaat worden de vier pinguïns ontvoerd door een inktvis. Die neemt hen in een onderzeeër mee naar Venetië. Waar ze kennismaken met hun nemesis: de als gekke geleerde vermomde octopus Dave Malkovich). Die zat destijds samen met de vier pinguïns in de dierentuin van Central Park, maar werd er aan de kant geschoven omdat het kwartet vogels veel populairder bleek. In welke zoo Dave daarna ook kwam, steeds bleken de daar residerende pinguïns populairder. Waarop hij een plan bedacht om zich te wreken op alle pinguïns door hen in alle dierentuinen te ontvoeren en ze vervolgens genetisch te doen muteren in afzichtelijke monsters zodat de mensen hen niet meer leuk vinden. Skipper en co krijgen tijdens hun strijd tegen Dave en zijn achtpotenleger de ‘hulp’ van de Northwind: een geheime organisatie geleid door de grijze wolf Agent Classified (Cumberbatch).

“Penguins Of Madagascar” maakt er geen geheim van een globetrottende en gadgetstrooiende James Bond-pastiche te zijn. Het credo minder is meer is duidelijk niet doorgedrongen tot de pixeltekentafels: in plaats van de grappen en fijne vondsten te doseren en ze ademruimte te geven worden ze non-stop slam dunkend in het rond getorpedeerd. Bekoorlijk werkt dit niet, en ook de superheldenbombast waarmee Dreamworks Animation zo graag uitpakt, weet inmiddels niet meer te verrassen – zie “Megamind” en “Monsters Vs. Aliens”.

Een beetje meer ademruimte was nochtans zeker welkom geweest: nu zitten de – stoute zowel als brave – kindertjes achteraf opgezadeld met een ADHD-bom die even zwaar op de maag ligt als het residu van twintig dozijn gummimuizen. Kleine kans dat de doelgroep zich daar aan stoort, maar laat ons een kat een kat – of een teddybeer – noemen: er zijn betere familie-eindejaarsfilms te zien dan deze te stereotiepe en luidruchtige Dreamworksbrij.