Het is opmerkelijk hoe weinig films gemaakt worden rond het medium dat ons leven en de maatschappij zo ongelooflijk beïnvloedt en beheerst : het internet en in het bijzonder de ‘Sociale Media’ en alle apps en sites onder deze noemer.  Let wel, wij zijn pro het world wide web, het is en blijft een fantastisch medium.  Het snelste ook, er is geen manier om bijvoorbeeld deze recensie sneller aan jou aan te bieden dan via deze weg.  Waar het schoentje wringt is de manier waarop een categorie van mensen omgaat met specifieke toepassingen.  Wie kan zelf geen situatie schetsen waarbij mensen niet langer communiceren met elkaar op een klassieke manier (babbelen, spreken, een gesprek voeren) maar met de smartphone in de hand hun Facebook checken, berichtjes sturen, mails opvragen, enz…  Twee mensen die op restaurant tussen twee “gangen” door naar het kleine schermpje staren en geen tijd of oog meer hebben voor elkaar.  Het is iets wat zich niet alleen herhaalt na het voorgerecht maar zich ook voordoet tussen het hoofdgerecht en het dessert.  Als variante kan er misschien een foto genomen worden van één van de gerechten en lap zomaar op Facebook gezwierd worden.  Je ziet het niet alleen op restaurant, je ziet het ook in de bus, je ziet het bij buschauffeurs terwijl ze – rijdend - een aantal kinderen naar het zwembad brengen voor hun wekelijkse uurtje zwemmen, je ziet het… ja, je ziet het ook in de bioscoop.  Tijdens de film. Ook dan moeten berichtjes gelezen en soms ook beantwoord worden.  Niet goed.  Een slechte evolutie.

Vrienden zijn niet hetzelfde als Facebook vrienden.  Bij die laatste categorie is vooral het aantal belangrijk, zeker bij jongeren.  Want ook die hebben een smartphone nodig en hoe meer Facebook vrienden je hebt hoe beter je geboerd hebt in het leven, hoe populairder je bent, althans dat is de visie van de vermelde tieners of kinderen.  Dus massaal aanvaarden die vriendschapsverzoeken !  En als je dan al Facebook en/of Twitter en/of Instagram hebt (en hier eigenlijk al u-ren per dag mee bezig bent) dan moet je zeker ook nog Snapchat installeren want dan kan je makkelijk(er) foto’s, filmpjes, berichtjes versturen.  Naar een groep van mensen, naar “vrienden”…  Sexting is een kwalijk en ongewenst fenomeen dat er soms op volgt.  Met soms verstrekkende gevolgen.  Maar hiernaast zijn er ook nog cookies, phishing, enz…  Weg privacy, welkom E-identity…

Maar terug naar “Nerve”, een mens zou het bijna vergeten.  Daarin staat een nieuwe ‘App’ centraal die toegankelijk is via het internet.  Je kan kiezen tussen watcher  of player.  Velen kijken, sommigen betalen er zelfs voor, anderen kiezen op een dag om speler te worden.  Soms uit nieuwsgierigheid, een andere keer uit geldbejag want er valt wel wat te verdienen als speler.  Nerve is heel eenvoudig : je krijgt op je smartphone een opdracht en die moet je binnen een zekere tijd tot een goed eind brengen.   Het begint allemaal heel onschuldig en speels en de opbrengst is eerder beperkt, alhoewel… 100 Dollar, iedereen kan zo’n bedrag wel gebruiken.  Daarna wordt het wat moeilijker, spannender, gevaarlijker ook, maar wat je bij het uitvoeren van de opdracht op je rekening krijgt gestort wordt des te aantrekkelijker.  Tweede voorwaarde is dat je het realiseren van de opdracht ook daadwerkelijk filmt met je eigen smartphone.  En als kers op de taart zit er ook wat competitie in het geheel ingebouwd : het is de bedoeling dat je zoveel als mogelijk ‘kijkers’ hebt want zo kan je meedingen naar een soort van ‘eerste prijs’ in een finale-spel en dat moet voor velen de ultieme apotheose zijn.  Het is in deze wereld dat ook Vee (Emma Roberts) zich laat meeslepen in een verhaal waarbij ze niet alleen de strijd aangaat met Sydney, een goeie vriendin van haar, maar ook alle grenzen vervagen en zelfs wegvallen.  Vee wordt razend populair maar realiseert zich dat er nauwelijks of zelfs geen weg terug is…

De Pokémon-jagers mogen dan al voor flink wat overlast gezorgd hebben op specifieke locaties, “Nerve” toont aan dat het nog slechter kan in deze wereld.  Ach… het is maar een film denk je misschien, maar “Nerve” legt wel de vinger op de wonde.  Let vooral goed op wat er gebeurt wanneer Vee in de film kiest voor speler, in no time worden alle gegevens die van haar beschikbaar zijn verzameld en worden alle mogelijke (en voor haar zelfs onbekende) bronnen geconsulteerd en in zekere zin gebruikt of geïmporteerd.  Facebook, instellingen in je computer of op je smartphone, je ‘like’s op Facebook, al je vrienden op Facebook, bezochte websites, alle sites die je hebt gelike’t, info die beschikbaar is in je geïnstalleerde apps, enz, enz…  Dat is wat je noemt de E-identity.  En wat er ook voor zorgt dat de opdrachten die Vee krijgt op één of andere manier gebaseerd zijn op de vermelde gegevens, op haar angsten, interesses,…

De makers van “Nerve” hebben een film gemaakt die verplicht kijkvoer zou moeten zijn op middelbare scholen maar met kijken alleen zou het niet moeten stoppen.  Een verplicht debat, gemodereerd door de meest toegankelijke en best geplaatste leerkracht op dit vlak zou een logisch gevolg moeten zijn.  Want de manier waarop alles geëvolueerd is op vlak van privacy en de manier van communiceren zoals die nu verloopt houdt in dat dit finaal NIET goed komt.  En omdat we niet het profiel van moraalridder willen krijgen houden we er mee op onze pijlen te richten op de boodschap van “Nerve”.  Wie er trouwens wel wat voor voelt voor zo’n debat mag onze Redactie steeds contacteren, lol.  Oeps…

In bijna alle gevallen ergeren wij ons wanneer aan het eind van de film afgestevend wordt op de ‘moraal van het verhaal’ ofte het opdraven van het levenslesje dat toch wel centraal stond in de film, ook voor wie het wél begrepen heeft.  De eer is deze keer weggelegd voor Emma Roberts en wanneer zij zich richt tot de massa kunnen wij ons nog maar net beheersen om de armen niet in de hoogte te steken en spontaan “yes !!” te gaan roepen.  Maar ons enthousiasme is van korte duur want haar tussenkomst blijft beperkt in tijd en lines.  En dat zullen de makers van “Nerve” bewust gedaan hebben.  “Nerve” mag dan een film zijn met een boodschap, het is allicht niet/nooit hun bedoeling geweest om die er staalhard willens nillens bij de kijkers in te drammen.  Want een hoog percentage van de aanwezigen in een “Nerve”-zaal hééft een smartphone, gebruikt of is verslaafd aan een aantal apps, of wil dit niet toegeven, dus wordt men zo’n beetje vrij gelaten om al dan niet in te zien wat de gevaren zijn van het punt waar we nu op beland zijn…

Henry Joos en Ariel Schuman zijn niet aan hun proefstuk toe als het er op aan komt om de gevaren van het internet en sociale media aan de kaak te stellen.  Hun debuut kwam er in 2010 met “Catfish” en een filmscenario wat als vertrekpunt een bericht op MySpace had en hierna uitdiende over Facebook, YouTube én een cyberrelatie.  De  reactie van de kijkers, het publiek en de gemeenschap op zich was dat hierna van ideeën werd gewisseld over het internet en ieders identiteit, op zich best wel een goeie zaak.  Rode draad in dit alles is dat op internet dingen mogelijk zijn en ook gedaan worden dat je in het échte, dagelijkse leven nooit zou doen.  Maar de grens met de realiteit vervaagt snel voor je het weet ben je met dingen bezig die je zonder de vermelde media nooit zou gedaan of gedurfd hebben…