Make a new plan, Stan. Hop on the bus, Gus. Just drop off the key, Lee. En doe niet zo dom, Tom. Jammer dat die wijze raad niet tot aan de oren van jongeheer Cruise is gekomen vooraleer hij kon tekenen voor de hoofdrol in “The Mummy”.  Naast een potentiële reboot van de ter ziele gegane avonturenfranchise met de eveneens ter ziele gegane Brendan Fraser, is dit de aftrap van het “Dark Universe”, het filmisch canvas waarop Universal zich wil begeven met alle klassieke monsters uit hun portfolio. Naast de mummie zijn dat onder meer Frankenstein, zijn monster en diens bruid, Dr. Jekyll & Mr. Hyde, de onzichtbare man, de wolfman, Dracula, het spook van de opera en het monster van de zwarte lagune. Van al die films en verhalen staat voor de komende jaren een re-interpretatie op het programma, en de bedoeling is dat de personages DC- en Marvelgewijs in elkaars territorium opduiken. Gewone solitaire blockbusters zijn blijkbaar niet langer gangbaar in Hollywood, alles moet geconnecteerd zijn met elkaar, al dan niet omdat zo de budgetbegroting voor de komende jaren reeds op calqueerpapier kan worden gematrixprint.

“The Mummy” wil anno 2017 overduidelijk teveel dingen tegelijk zijn: een Tom Cruise-actievehikel, een gezellig ouderwetse horrorprent die de sfeer van de oerversies (die met Boris Karloff uit 1932 en de aardige Hammervariante uit 1959) uitademt, en de start van een groter universum. Regisseur Alex Kurtzman – die als veelgevraagd scenarist het klappen van de blockbusterzweep kent – zoekt nogal hobbelig naar de grootste gemene deler. Afgaand op Cruise-getrouwen David Koepp en Christopher McQuarrie op de schrijversrol, is het project in elk geval op maat van Zijne Tommigheid gemodelleerd eens die aan boord was.

Niet dat er iets mis is met Cruise. De man kan wel degelijk acteren en de “Mission Impossible”-franchise staat tot nader order steevast garant voor uitstekend vertier. Maar op deze griezeltatami loopt hij toch verloren als militair die buiten de strijduren zoekt naar culturele en historische artefacten die hij voor grof geld wil verkopen. Zo stoot hij in Irak op de graftombe van de Egyptische prinses Ahmanet, die destijds haar ganse familie uitmoordde en een pact wou sluiten met Seth, de Egyptische god van de dood. Na hoor opgraving komt ze terug tot leven en wil ze in Cruise de geest van Seth oproepen zodat ze met ietwat vertraging alsnog kan heersen over de vier windstreken.

Kurtzman vult het beeld met genoeg hucklebuckende zombies en horlepiepende skeletten om de liefhebbers van levende doden te plezieren. Cruise krijgt genoeg one-liners om zijn fanclub op hun wenken te bedienen, en Sophia Boutella is geïnspireerd akelig als Egyptische feeks. Op zich geen gebrek aan entertainende elementen, maar alles samen lijmen doet het niet. Grotendeels omdat Kurtzman weigert – of geen toestemming kreeg – om “The Mummy” te injecteren met goedgeluimd escapisme. Cruises opzichtige pogingen om het allemaal luchtig te houden, scoren dan weer niet omdat hij niet plakt in deze magische vertelling met een mak uitvallend van hot naar her gehol-scenario.

En dan is er nog de overdreven statische omkadering. Een voice-over om het bronmateriaal uit de doeken te doen is meestal geen goed idee, en Russell Crowes veredelde cameo als Henry Jekyll doet enkel dienst om alles in het bredere plaatje te kaderen. Halverwege mag Crowe een rondje knokken met Cruise, maar vuurwerk hoef je daar niet bij te verwachten. Zelf niet eens veredelde camp. Het is gewoon saai. Waar is de verwondering? De urgentie, de ballen, het lef, of eender welke wonderlijke vondst om “The Mummy” buiten de academische paden van door computersoftware beredeneerde eenheidsworst te brengen? Nergens en nieverance te bespeuren. Wat rest is een film die misschien wel probeert om entertainend te zijn, maar door een gebrek aan relevante vertelkracht met ezelsoren op de kop naast “Warcraft”, “Assassin’s Creed” en “King Arthur: Legend Of The Sword” mag gaan staan, allemaal recente voorbeelden van terecht mak onthaalde potentiële franchisestartschoten die er niet in slaagden op een boeiende manier ‘goededag’ te zeggen.