Pensioen. Clint Eastwood kent het niet. Later dit jaar begint hij aan de opnames van Richard Jewell … niet slecht voor een 89-jarige. Die Richard Jewell was een veiligheidsbeambte die een bompakket onderschepte tijdens de Olympische Spelen in 1996 in Atlanta. Applaus en maretakken daarvoor, ware het niet dat Jewell later door de media onterecht als verdachte werd neergezet. Een ‘waar verhaal’ dat wonderwel past in de huidige stroom Eastwoodfilms die met onder meer American Sniper en Sully eerder al authentieke Amerikaanse verhalen een filmisch onderkomen gaf. Uitschuiven doet Clint daarbij ook. De reconstructie van de verijdelde aanslag op een Thalys naar Parijs in The 15:17 to Paris was een sof, al dan niet omdat Eastwood besloot om de echte ‘Amerikaanse helden’ die de aanslag verijdelden zichzelf te laten vertolken. Een zwakke film, die Eastwood opvolgde met het betere, welhaast vintage ogende The Mule. Een prent waarin hij ook zelf de hoofdrol vertolkt, zijn eerste voor de camera-exploot sinds de baseballfilm Trouble with the Curve uit 2012. De kans dat The Mule de laatste vertolking is voor Eastwood is groot, al weet je natuurlijk nooit wanneer de punk zich nog eens lucky voelt.

The Mule is slechts gedeeltelijk gebaseerd op ware feiten. Eastwoods personage Frank Stone haalde de mosterd bij Leo Sharp, een bloementeler die in de herfst van zijn leven een serieuze duit bijverdiende door op zijn dooie gemakje met zijn pick-up drugs te smokkelen voor het kartel van El Chapo. In totaal smokkelde hij op tien jaar tijd cocaïne met een gezamenlijke waarde van meer dan 1,25 miljoen dollar Michigan binnen. In oktober 2011 reed hij tegen de lamp en werd hij gearresteerd: de man was toen 87. Het verhaal van Sharp vormde in 2014 de basis voor een artikel in The New York Times Magazine. Een verfilming kon niet uitblijven. Oorspronkelijk zou Ruben Fleischer (Zombieland, Venom) de regie op zich nemen, maar ergens halverwege het preproductieproces verhuisde het volledige project naar Eastwood die het project in een rotvaart verder ontwikkelde en naar zijn hand wist te zetten. De opnames gingen van start in juni 2018 en nog voor de jaarwisseling liep de prent al in de Amerikaanse zalen.

De plotlijn is weliswaar gebaseerd op een waar verhaal, heel wat invulling is fictie. Zo is de volledige achtergrond van Eastwoods personage (en dan vooral zijn familiale toestand) dichterlijke vrijheid. Scenarist Nick Schenk – die ook Gran Torino schreef – lijkt wel de ideale sparringpartner voor de bejaarde Eastwood. The Mule schenkt Eastwood immers opnieuw de kans om uit te pakken met klassieke ingrediënten uit de klassieke Amerikaanse cinema en om er tegelijkertijd een eigen draai aan te geven. Frank Stone zou evengoed een bejaarde versie kunnen zijn van Gran Torino’s Walt Kowalski of Every Which Way but Loose/Any Which Way You Can ’s Philo Beddoe: Eastwood gooit hier zowel zijn sentimentele, redneck- als subversieve zijde in de karakterstrijd. Waardoor hij ongegeneerd Afro-Amerikanen, Latino’s en iPhoneverslaafden kan schofferen, maar tegelijkertijd laat zien dat hij wel degelijk een rechtschapen mens is. In een en dezelfde film je filmische erfenis eren en relativeren: buiten Clint kunnen niet veel anderen het doen. Logisch, daar Eastwood nooit buiten zijn eigen oeuvre is getreden: bijrollen in producties van anderen heeft hij nooit gedaan. Ook dat is een unicum: zelfs Woody Allen kleurde heel af en toe even buiten de lijnen.

Dat The Mule entertainend is, staat buiten kijf. Eastwoods laconieke roadtrips zijn zo tongue in cheek-amusant dat je als fan van recht voor de raapse-Hollywoodcinema wel overstag moet gaan. De manier waarop hij met zijn oude knoken het bejaardendom te lijf gaat (op een bepaald moment bungelen er zelfs blote borsten boven zijn neus) is behalve geestig vertederend-nostalgisch. En door Bradley Cooper, Michael Pena, Andy Garcia, Laurence Fishburne, Dianne Wiest en Taissa Farmiga in bijrollen te casten zorgt Clint ervoor dat niet alle aandacht naar hem hoeft te gaan.

Of The Mule een goede film is, is een andere vraag. Eastwoods regie is bij momenten zo droog-functioneel dat het zelfs allemaal wat vlak dreigt te worden. Maar tegelijkertijd herken je wel nog de hand van de meester die meer dan twee handvolle klassiekers heeft afgeleverd. Ook al moet je The Mule niet zien om de cinematografische kwaliteiten, Clints oudezakkenregie weet in al zijn economisch efficiënte eenvoud nog steeds te begeesteren. Dat de met de negentig flirtende Eastwood erin geslaagd is om op zijn manier een verhaal te vertellen dat volledig past binnen zijn eigen universum alleen al is een reden om The Mule als een kleinood te koesteren. Foute cinema in een juist jasje: de oude zilvervos heeft het hem weer gelapt.

De extra’s zijn minder flatterend. Eerder frustrerend. De featurette 'Nobody Runs Forever: The Making of The Mule' bevat immers best wel interessante making of-topics, maar kan die niet uitwerken op een speelduur van nauwelijks tien minuten. Van alles wat, maar van niets genoeg … breid dit uit naar een halfuur en je krijgt een mooi inzicht in Eastwoods manier van filmen en de genesis van het script. Een gemiste kans dus.