Negentig kaarsjes mocht Clint Eastwood onlangs uitblazen. Hij had dat naar verluidt maar één grote en diepe ademstoot voor nodig. Zo kloek is de man nog. Al kan dat ook fake news zijn, en had hij misschien toch vijf ademstoten nodig. Of stonden er helemaal geen negentig kaarsjes op de taart. Feit is wel dat Eastwood op zijn negentachtigste een mooie film heeft afgeleverd. En dat alleen al verdient applaus, hoerageschal en een taart met daarop You made our day, Clint in slagroom gespoten.

Richard Jewell bezorgt via de reconstructie van ware gebeurtenissen uit 1996 de huidige socialmediamaatschappij een stamp onder de genitaliën. Eastwood gunt daarbij noch de rechtse rakker noch de linkse moraalridder in hem de volle vrijheid. De kelk in het midden houden, in dit geval is daar weinig mis mee. Al zal wie wil wel spijkers op laag water vinden. Een goede jacht gewenst, luitjes.

In juli 1996 vinden de Olympische zomerspelen plaats in Atlanta. Op 27 juli ontploft in het Centennial Park temidden van de samengetroepte massa een spijkerbom. Doordat de rugzak met de bom die onder een zitbank was achtergelaten vooraf was ontdekt door de veiligheidsagent Richard Jewell was er al een evacuatie aan de gang toen de bom ontplofte. Door die actie viel er slechts een handvol doden. Jewell was meteen de held van de dag, zij het maar voor even. Getipt door bezwarende getuigenissen van mensen die Jewell maar een rare vinden, besloot de FBI immers dat hij best wel eens zelf de bommenlegger zou kunnen zijn. Jewell paste immers in het patroon van de eenzame bommenlegger: interesse in politiewerk, een paramilitair verleden, een ietwat gezette eenzaat die nog bij zijn moeder woonde en waarvan werd gedacht dat hij homoseksueel was … de vooroordelen stapelden zich op, en ook de media was ervan overtuigd dat Jewell eigenlijk de dader was van de aanslag. En dus werd Jewells leven en dat van zijn moeder plots een helse schandpaaltocht. Tot wanneer de FBI uiteindelijk na de kruistocht van 88 dagen schoorvoetend moest toegeven dat Jewell niet meer langer werd vervolgd wegens een gebrek aan bewijzen.

Eastwood filmt Richard Jewell in zijn typische no-nonsensestijl. Blij toe, van Eastwood verwacht je immers geen zwiepende modernismen, maar degelijke en standvastige kwaliteit van de oude stempel. Bovendien is het verhaal boeiend genoeg om twee uur plus bij de les te blijven. Ook al tekent Eastwood Jewells verhaal vooral naar het eind toe wat te breed en te schematisch uit, de film verliest er zijn focus niet door. Ja, de vileine FBI-agent is op het eind nog steeds vilein en de schellen vallen uiteindelijk wel heel gemakkelijk van de ogen van de krantenjournaliste die de (valse) aantijgingen tegen Jewell in de openbaarheid bracht … et alors, heet dat dan.

Eastwoods regie mag dan wel anoniem zijn, de centrale vertolking van Paul Walter Hauser is dat allerminst. Zijn kameleoneske vertolking zorgt er niet alleen voor dat hij als twee druppels water op de echte Jewell lijkt, ze zorgt er ook voor dat het hoofdpersonage blijft begeesteren en dat je er zonder al teveel moeite sympathie voor krijgt. Een mooie bevestiging van Hausers talent, nadat hij eerder al positief opviel in bijrollen in I, Tonya en BlacKkKlansman. Ook Sam Rockwell krijgt van goede oude Clint alle vrijheid om van Jewells advocaat een schermkleefpersonage te maken. Geinig grinniken is het bij het verbale vuurwerk dat zich tussen hem en Jon Hamms FBI-composiet ontrolt.

Een fijne en fascinerende brok cinema, deze Richard Jewell.

De extra’s bieden een korte en generieke inkijk op Jewells verhaal en op de productie van Eastwoods film. Volledig aangepast naar hapbklare en korte brokken. So 2020’s.