Yeeha. Er is nog gerechtigheid op deze wereld. Een film die volledig draait rond functioneel vrouwelijk naakt. Je zou voor minder stante pede naar de dichtstbijzijnde kwaliteitscinema rennen. Zorg er wel voor dat je tijdens het hollen niet over loshangende anticipatierafels struikelt, want het blote vlees in Mrs. Henderson Presents wordt zedig en mooi geëtaleerd. Uit naam van de kunst dan nog wel.

Londen, de jaren dertig. De rijke Laura Henderson (Judi Dench) is na het overlijden van haarechtgenoot op zoek naar een verzetje en koopt een leegstaande, vervallen bioscoop in Great Windmill Street. Ze laat het gebouw opknappen tot theaterzaal en doopt het Windmill Theatre. Als manager huurt ze de inventieve Vivian Van Damm (Bob Hoskins) in. Die lanceert het idee om in plaats van twee voorstellingen per dag doorlopend spektakel te organiseren onder de naam Revudeville (copywriterskwaliteiten had de man dus ook al). De formule is een instant hit, maar wanneer de andere theaters in de West End het voorbeeld volgen, slinkt het succes in de Windmill. En dus komt Laura Henderson met een nieuw voorstel : een revue waarbij de meisjes naakt zingen en dansen. Succes gegarandeerd, als het voorstel tenminste langs Lord Cromer (Spinal Tapper Christopher Guest) geraakt, de koninklijke censor die over het fatsoen in het culturele leven waakt. Chamberlain staat echter enkel toe dat er zich naakte meisjes op het podium bevinden als ze niet bewegen. Gevolg : de geboorte van een origineel concept waarbij de performers op het podium dansen en zingen, en de meisjes in de achtergrond (half)naakt de scène vervolledigen alsschilderijen in een museum. De onderneming wordt zo succesvol dat de Windmill het enige theater is dat constant open blijft tijdens de tweede wereldoorlog, zelfs wanneer de Duitsers hun luchtraids uitvoeren.

“Mrs. Henderson Presents” vertelt het verhaal van het Windmill Theatre (dat nog steeds bestaat, zij het als dertiende seksclub uit het SoHo-dozijn) en de leuke, vaak woelige relatie tussen de eigenaresse en de manager. Kelly Reilly (“L’Auberge Espagnole” en opvolger “Les Poupées Russes”) speelt Maureen, het meisje dat steevast de meest centrale naaktfiguur mocht uitbeelden. Stephen Frears houdt de reconstructie van de gloriedagen van het Windmill Theatre licht en luchtig zonder te vervallen in een platte klucht. Af en toe is de film in hetzelfde bedje ziek als zowat elke Britse komedie die “The Full Monty”-formule volgt : flut vis-uit-het-waterverhaaltje, weinig uitgetekende personages, voorpelbare ontknopig, enzovoorts. Maar de inzinkingen zijn nooit van een gehalte om het feel good-gehalte van de film te ondermijnen. Judi Dench en Bob Hoskins zijn uitstekend op dreef en hun kat-en-hondrelatie is geinig uitgetekend. Bovendien is ook de reconstructie van de Windmill-acts knap en sfeervol. Twee termen die trouwens ook netjes op de volledig film van toepassing zijn.