Nog maar net lovende woorden geschreven over “Despicable Me 2” en de fanfareletters mogen opnieuw uit de kast voor “Monsters University”, Pixars prequel op het twaalf jaar oude “Monsters Inc.”. Zelfs al haalt deze prent het niet bij het origineel, het is wel degelijk een aangename zomervuller die – de animatiegoden zij dank - nergens en nooit de fouten van “Cars 2” begaat. Dit is nog steeds Pixar op zijn commercieelst en niet zozeer op zijn meest origineelst of experimenteelst, maar veel reden tot klagen is daartoe ditmaal niet bij. De lekker zittende flow, een mooi oog voor detail en een hoge grappenratio zorgen meermaals voor een gezonde gulle lach.

Her en der is al gewezen op een logicafout, die ook door Pixar zelf is toegegeven. In “Monsters Inc. ” vertelt Mike Wazowski dat hij Sully leerde kennen in de kleuterklas, in deze prequel blijkt dat niet zo te zijn daar de twee elkaar voor de eerste keer tegen het lijf lopen aan de universiteit. Een so what-schouderophaal is alvast onze reactie, zeker omdat het heel goed mogelijk is dat Wazowski een overdreven vergelijking gebruikte om gewoon te zeggen dat hij Sully al heel lang kende. Nogmaals: wie kan het wat schelen ?

In deze 'wat voorafging'-productie leren we dat de kleine eenogige Mike Wazowski Billy Crystal in fijne stemvorm) al van kinds af aan een schrikaanjager wou worden. In de mensenwereld binnensluipen, de kinderen bang maken in hun slaapkamer en het gegil vervolgens als energie leveren aan Monstropolis … Mike denkt dat hij er voor in de wieg is gelegd. Niet iedereen denkt daar echter zo over. Wanneer Mike later naar de Monsteruniversiteit gaat, wordt hij aanzien als kneusje van de campus en blijkt hij alles behalve angstaanjagend. Waarop hij al dan niet uit noodzaak vriendschap sluit met de nerds van de Oozma Kappa-studentenclub. Jim Sullivan John Goodman, eveneens in goede doen) heeft het makkelijker: niet alleen heeft hij zijn brullende beer-uiterlijk mee, hij stamt eveneens uit een lange lijn van cum laude monsters. Niemand die er aan twijfelt dat Sully met vlag en wimpel gaat slagen in de opleiding. Een aanhoudende vete tussen Sully en Mike gooit echter roet in het eten en nadat een schermutseling uit de hand loopt, worden ze beiden geschorst. Om terug toegelaten te worden tot de schrikopleiding zien ze zich genoodzaakt om samen te werken en samen met de Oozma Kappa’s de 'scare games'-competitie te winnen. Slagen ze daar niet in, dan is hun carrière aan de Monsteruniversiteit op slag over en uit. Een welhaast onmogelijk opdracht, daar favorietenteam Roar Omega Roar zo goed als onaantastbaar is. Andere tegenstanders zijn de hissende gothdames van Eta Hiss Hiss, de drieogige vrouwen van Python Nu Kappa, de uitslovers van Slugma Kappa Kappa en de dommekrachten van Jaws Theta Chi. En ja, Wazowski en Sully worden tijdens het parcours de beste maatjes. Duh.

Het Pixar-team vinkt in “Monsters University” alle gangbare “high school comedy”-ingrediënten af, op de blote borsten en overmatig gebruik van drank en verboden substanties na. Het resultaat is een prent die netjes knipoogt naar ingebakken Amerikaanse school(film)tradities en vrij fris de finishlijn bereikt. Het resultaat nodigt niet continu uit om met buikpijn van het lachen over de grond te rollen, wie goed oplet zal echter vooral in de achtergrond toch heel wat fijne grappen en visuals ontdekken. Ook de aandacht die werd geschonken aan de verschillende manches van de 'scare games'-competitie toont opnieuw aan dat Pixar zelfs op een mindere dag altijd wel een paar ijzersterke troeven in de mouw heeft zitten. Behalve in “Cars 2” dan. Een mooie toevoeging aan het “Monstropolis”-universum is trouwens schoolhoofd Abigail Hardscrabble (stem van Helen Mirren) die met haar tor/duizendpoot/vies beest-loopje en vleermuisvleugels de vlug bang zijnde kindertjes misschien zelfs een echte nachtmerrie bezorgt.

Als we echt kritisch willen zijn: naar het eind toe sleept alles zich iets te nadrukkelijk naar de finishlijn. Een climax minder had zeker geen kwaad gekund, en het was zeker niet nodig om de moraalhamer op het eind met volle kracht te laten neerdalen. Een euveltje dat gelukkig wordt gecompenseerd door een aangename Randy Newman-eindgeneriek met geinige kanttekeningen en een voor de hand liggende, maar spits uitgespeelde postaftitelinggrap. De kont niet te vroeg uit het biospluche losrukken dus.