Dat ze meer dan zomaar tevreden zullen zijn bij Illumination Entertainment/Universal Pictures staat buiten kijf: “Despicable Me 2” is immers de meest succesvolle animatiefilm van het jaar 2013. Zelfs Pixars “Monsters University” achter zich laten bleek een peulenschil. In Amerika is “Despicable Me 2” voorlopig zelfs de tweede meest succesvolle film tout court: enkel “Iron Man 3” deed het beter aan de kassa’s. Of hoe de Minions zorgden voor Millions … en dat ook nog wel zullen blijven doen. In de zomer van 2014 krijgen de geinige gele grapjurken die deze franchise bevolken een eigen film, en voor 2015 staat “Despicable Me 3” aangekondigd. Het ijzer smeden terwijl het heet is, noemen ze dat. Goed nieuws is dat “Despicable Me 2” een aardige film is, en het succes verdient. Niet dat dit een prent is die even goed is als de allerbeste Disney- of Pixarklassiekers (daarvoor is het net iets te formule-geënt en lawaaierig), maar het is er wel een die klein en groot kan bekoren. En dat kon lang niet elke animatieprent dit jaar doen.

Drie jaar geleden was Gru (superschurk met een hart van goud en de stem van Steve Carell) nog een egotrippende megasnoodaard die – louter voor de leut en omdat hij het kon – de maan wou verkleinen en stelen. En daardoor in de clinch kwam met collega-schurk Vector die Gru een hak wou zetten door er zelf met de maan vandoor te gaan. Gru wou zijn verkleinstraal terug stelen van Vector, maar raakte Vectors basis niet in. Kleine scoutsmeisjes die koekjes verkopen lukte dat wel, waarop Gru besloot om drie kleine weesmeisjes te adopteren om hem te helpen Vector te slim af te zijn. Hoe het met de maan afliep, moeten jullie zelf maar eens (opnieuw) bekijken

Bij de aanvang van “Despicable Me 2” wonen Margo, Edith en Agnes nog steeds bij hem en Gru heeft zijn leven als vileine gadgetschurk voorgoed achter zich gelaten. Hij is nu een brave huisvader die verjaardagsfeestjes in goede banen leidt en zijn inkomen verdient met het ontwikkelen van gelei. Een taak die hij heeft toevertrouwd aan zijn leger gele Minions (dé showstelers van de franchise). Aan Gru zijn rust komt een eind wanneer hij wordt gecontacteerd door het AVL (de 'Anti Villain League'). Die willen, bij monde van speciaal agente Lucy Wilde (stem van Kirsten Wiig), dat Gru hen helpt een slechterik op te sporen die een wetenschappelijke onderzoekbasis liet verdwijnen en een serum heeft ontwikkeld waarmee hij de hele wereld kan onderwerpen. Gru weigert, maar gaat uiteindelijk toch voor de bijl, en daar is de charme van Lucy niet vreemd aan. Het gevolg is een met de erfenis van de Looney Tunes flirtend (zo goed als) zedenlesloos animatieavontuur dat grossiert in geïnspireerde grappen en fijne vondsten die zorgen voor anderhalfuur driesterrenvertier.

Waar sequels nogal eens gauw verzinken in een 'meer van hetzelfde, maar dan minder goed'-moeras, blijft “Despicable Me 2” verrassend overeind. Dit nummertje twee heeft zelfs meer schwung en stamina dan de eerste “Despicable Me” waarin de makers iets te zichtbaar moesten solderen en lassen om ervoor te zorgen dat hun prent overeind bleef. Ditmaal hebben ze alles beter onder controle. Regisseurs Pierre Coffin en Chris Renaud en scenaristen Cinco Paul en Ken Daurio kregen tijd om hun creatie verder te verfijnen en deden dat met brio. Okee, ze vertrouwen iets teveel op de fratsen van de Minions om een (makkelijke) lach te krijgen, maar in vergelijking met sidekicks zoals die vervelende pinguïns uit de “Madagascar”-reeks zijn de Minions wel degelijk grappig. En ze hebben ook meer dan één frats in de mouwen zitten, wat van “Ice Age” Scrat niet meteen kan worden gezegd.

“Despicable Me 2” biedt met andere woorden een mooi evenwicht tussen geslaagde visuele gags, woordgrappen en de onvermijdelijke poep- en scheetintermezzo’s. En alles gaat heel vlot en snel vooruit zonder dat er een indigestiegevoel optreedt. Goede punten voor deze worp van Illumination Entertainment met andere woorden.