Met een speelduur van meer dan twee uur twintig minuten en de her en der neergeschreven consensus dat dit de beste actiefilm is sinds George Millers turbospektakel Mad Max: Fury Road zijn de verwachtingen voor de zesde film uit de Mission: Impossible-franchise op zijn minst hooggespannen te noemen. Zeker omdat de kwaliteit van de voorgaande sequels steevast in stijgende lijn ging. En nog zekerder omdat regisseur Christopher McQuarrie na Rogue Nation aan boord bleef en het script naadloos laat aansluiten bij dat vorige deel. Worden de verwachtingen ingelost? Yep. De koopwaar – stunts, actie en nekvelgegrijp – is immers elke stuiver en daalder waard.

Al hoef je geen raketwetenschap te verwachten. Het script is het minst interessante aspect van de film. Het IMF maakt opnieuw jacht op clandestiene wapenhandelaren en kernkoppen, en wordt daarbij andermaal gedwarsboomd door een mol. Nieuw is het niet meer. De adrenalineshots ogen ook genoegzaam bekend: een scherpesneesetpiece in een nachtclub (omdat het niet altijd in een opera of op een galadiner kan zijn), alweer een auto- en motorachtervolging en waar Cruise de vorige keer nog aan een vliegtuig bengelde, test hij ditmaal de zwaartekracht van zijn schoenen aan een helikopter. Verander nooit een winnende formule: een waarheid als een koe die op veel franchises van toepassing is natuurlijk. Toch heeft de plot alsnog substantie omdat die opnieuw Solomon Lane als slechterik opvoert, en de strijd tussen IMF en het Syndicaat een versnelling hoger laat schakelen.

Niet alles werkt: een schimmige schietpartij in het donker ergens in het midden is een vrij banale overgang tussen de  A- en de B-kant, de dood van een bijrolspeler voelt goedkoop en overbodig aan en ook het terugbrengen van Michelle Monaghan als Ethan Hunts echtgenote werkt maar half, al is het maar omdat de menselijkheid van Hunt daardoor iets teveel richting sentiment wordt gestuurd.

Laat die voetnootkritiek echter geen schaduw werpen op de essentie. Mission: Impossible – Fallout is wel degelijk een testosterondijk van een film. De actiescènes en de stunts zijn zoveel mogelijk op ware grootte in echte decors en bestaande landschappen met echte voertuigen en stuntmannen gedraaid, en CGI is tot een minimum beperkt. Naar goede gewoonte voerde Tom Cruise alweer het overgrote deel van zijn stunts zelf uit, en bij het tussen twee gebouwen door springen brak hij zelfs zijn enkel – waardoor de productie enkele weken stil kwam te leggen. McQuarries aanpak geeft Cruise en de zijnen (een alweer viriele Rebecca Ferguson, geflankeerd door ouwe getrouwen Simon Pegg en Ving Rhames) alle ruimte om te manoeuvreren in potige sequenties met als absoluut hoogtepunt de meest spectaculair in beeld gebrachte van de pot gerukte helikopterachtervolging ooit.

Ook het vermelden waard: het stevige acteerwerk van Henry Cavill als schimmig CIA-klootzakje. Een meer dan waardige tegenstander voor Cruise, en Cavill bewijst hier a) geen Brandon Routh te zijn en b) beter te acteren buiten dan binnen het DC-universum (zie ook The Man From U.N.C.L.E.).