Geen wonder dat Paramount besloot om de oorspronkelijke releasedatum van Mission: Impossible – Rogue Nation te vervroegen van december naar juli. Zo werd alvast de confrontatie met The Force Awakens vermeden en bovendien kon Ethan Hunt zo zijn vijfde bioscoopmissie uitvoeren vooraleer James Bond de bokshandschoen opneemt tegen Spectre. Deze Rogue Nation zou trouwens moeiteloos passen in de Bondreeks: een actiestunt voor de begingeneriek, heel veel globetrottende locaties, stunts en actie a gogo, een plot waarin de wereldvrede wordt bedreigd door een nietsontziende snoodaard, gadgets – zij het hier zonder comic-ondertoon – en een pulserende soundtrack waarin een oorwormthema subtiel zit verwerkt … wie vergelijkend wil afvinken, komt niet van een kale kermis thuis.

Negentien jaar na Brian De Palma’s nog steeds ingenieus ogende groteschermversie van de klassieke televisiereeks die tussen 1966 en 1973 internationale lof oogstte, zit er duidelijk nog geen sleet op de franchise. Die was er wel even met de door John Woo geregisseerde eerste sequel. Die schandvlek is gaandeweg echter weggewerkt onder auspiciën van J.J. Abrams, Brad Bird en nu dus Christopher McQuarrie, met wie Tom Cruise eerder het geslaagde Jack Reacher draaide.

McQuarrie (Oscarwinnaar voor het script van Bryan Singers The Usual Suspects) pakt uit met een vrij traditionele spionage-intrige waarin overdrijvingen de kunst vormen. Het IMF maakt onder leiding van Ethan Hunt (Cruise die hier zoveel klappen krijgt dat hij op het eind zowaar met een kras op de neus door het leven moet) jacht op het Syndicaat, een organisatie die aanslagen pleegt om de wereldvrede te ontwrichten en tegelijkertijd van plan is om af te rekenen met het IMF. Niet het enige probleem waar Hunt en de zijnen mee kampen: het CIA (onder leiding van Alec Baldwin) is de uitspattingen van het IMF beu en wil hen aan banden leggen. Het een en ander leidt tot een hinkstapsprong die van Londen naar Wenen en Casablanca terug naar Londen leidt, en waarin de stedelijke weefsels netjes naar behoren wordt gebruikt.

Het verschil met de meeste andere blockbusters – of franchises – is dat het hier de ster van de film is die de touwtjes strak in handen houdt. Bij Mission: Impossible hebben niet de studiobonzen het voor het zeggen, maar wel Tom Cruise hemzelve. Hij kiest zelf steeds de regisseur, keurt het scenario goed, is betrokken bij de postproductie en keurt zelfs de cast goed. Zo koos hij zelf Rebecca Ferguson uit nadat hij haar van jetje zag geven in de BBC-reeks The White Queen waarin ze de hoofdrol vertolkte. Megalomanie die in veel gevallen faliekant afloopt, maar dusver wel steeds voor geslaagde blockbusters zorgt – John Woo’s aflevering buiten beschouwing gelaten.

Rogue Nation overleeft bij gratie van de van de pot gerukte plot en een paar heerlijk vormgegeven setpieces. Een etappe in de opera van Wenen flirt door de setting en klankband met Hitchcock en De Palma, een onderwaterkraak roept herinneringen op met de balancerende stunt uit de eerste Mission: Impossible en een geëlaboreerde achtervolging met motoren moet niet onderdoen voor eender welke krachttoer van 007. Actiesequenties die uiteindelijk leiden naar een slimme thrillerclimax, waarin Cruise alsnog tijd vindt om door een contingent glazen deuren en vensters te springen. De Cruisester ging vorige zomer met Edge of Tomorrow voor een laidback-aanpak, hier cultiveert hij zijn supersterstatus opnieuw als een rasecht volksmenner, hevig gemediatiseerde vliegtuigstunt op kop. Dat Cruise zijn medespelers eveneens hun plaats onder de zon gunt – vooral Simon Pegg heeft opvallend veel schermtijd als tweede viool – siert zowel hem als de franchise. Rebecca Ferguson zorgt voor extra punch als dubbelspionne Ilsa Faust. Onze linkernavelflap eraf als die doordouwende deerne niet van de partij zal zijn in de onvermijdelijke zesde mission we will choose to accept.