Couverturegewijs rammelt er nogal wat in de p(l)ot van The Menu. Een van opzet sardonische zwarte thrillerkomedie die de culinaire elite te kijk zet, zowel degenen die in de keuken staan als degenen die ettelijke duizenden euro’s veil hebben voor een avondje extravagant smaakpapillengenot. Filmisch laat het zich bekijken als een mengelmoes tussen And Then There Were None, Theatre Of Blood, Charlie and the Chocolate Factory en Society. Een op zijn zachtst gezegd excentriek gezelschap.

Excentriek is ook chef Julian Slowik (Ralph Fiennes) die vanuit een gerenommeerd restaurant op een privaat eiland zijn klanten laat kennismaken met nogal wat rabiate en curieuze smaakexplosies. Net als in de keukenpan botert het ook niet meer al te goed in de hersenpan van Slowik: hij voelt zich misprezen, heeft het gehad met de holle gedragingen van zijn rijk cliënteel en is het beu om nog langer perfectionische paarlen aan de zwansende zwijnen te voederen. Waarop hij besluit om er op een rabiate manier komaf mee te maken: een finaal etentje organiseren met als genodigden enkel maar oelewappers die het in zijn ogen verdienen om een kopje kleiner te worden gemaakt. Zoals daar zijn: een betweterige wijsneus die zich laat vergezellen door een dame van lichte zeden, een restaurantcriticus, een verlopen acteur, een paar corrumperende boekhouders en een koppel vaste klanten dat enkel maar voor de schone schijn komt en niet voor de smaakbeleving.

Een wis idee met waarachtig potentieel, maar de uitwerking van het scenario roept nogal wat vragen op. Niet van de ‘hoe hebben ze dat zo fijn kunnen bedenken’-soort, maar eerder van de ‘hoe hebben ze niet gezien dat het allemaal weinig steek houdt’-variante. Want echt waterdicht kan je Fiennes’ plan niet noemen. Uiteraard slaat de predator in een kat-en-muisspel pas toe nadat die zich eens goed vilein heeft kunnen uitleven, maar dan nog … scenaristen Seth Reiss en Will Tracy – beiden hebben een verleden als sketchschrijvers – hebben zichtbaar moeite om de vork in de steel te houden. Met als gevolg een paar opvallende valse spanningsscènes met een hoog huh-gehalte, plotgaten die groot genoeg zijn om de voltallige kippenvloot van de Zweedse kok door te jagen, een schimmige climax en een acteerduel tussen Fiennes en Anya Taylor-Joy – die de plaats innam van de oorspronkelijk gecaste Emma Stone – dat bijlange na niet zo scherp is als het kon geweest zijn. Slordigheden waardoor The Menu zich uiteindelijk in het modderige middenveld vastrijdt. Minder gefermenteerd hooi op de riek had ook geholpen: de nogal geforceerde #MeToo-pose in het midden bijvoorbeeld is een van de verhaalkronkels die geen steek houdt.

Al is het niet allemaal kommer en kwel: Fiennes scoort sowieso goede punten met zijn Vincent Price-eerbetoon en regisseur Mark Mylod – die aan boord kwam na het vertrek van Alexander Payne en die een paar vroegere onbeduidende langspelers op zijn cv inmiddels wist door te spoelen met gelauwerd televisiewerk als Entourage en Succession – weet binnen de contouren wat zijn koel-Scandinavischogende set te intrigeren tot op het moment dat de drilpudding finaal in elkaar zakt.

Geestig is ook het integreren van de gerechten en ingrediënten als pancartes op het scherm. Gerechten die trouwens niet zomaar door de filmmakers werden bedacht, maar werden gesuperviseerd door de Franse chef Dominique Crenn die in San Francisco een driesterrenrestaurant uitbaat. Wie zich eens wil onderwerpen aan broodloos brood of de tong wil laten sudderen op een rotsbedje van geroosterd zeewier, babyalgen en een Sint-Jacobsschelp kan daar altijd eens gaan aankloppen.