Todd Haynes en Julianne Moore kijken blijkbaar graag in de filmpoppetjes van elkanders ogen daar deze May December al hun vijfde samenwerking is. De vorige vier waren Safe, Far From Heaven, I’m Not There en Wonderstruck. Het beste aanknopingspunt bij die vier is te vinden bij het melodrama Far From Heaven waar May December DNA-matig het sterkst bij aansluit. Al is dit meer dan zomaar een portie melo, het is tegelijkertijd een sardonische kijk erop.

Licht gebaseerd op ware feiten, maar geenszins een verfilming daarvan. Edoch, bij wijze van omkaderende duiding: Mary Kay Letourneau was een Amerikaanse lerares die eind jaren negentig even wereldnieuws was na haar seksuele avonturen met een twaalfjarige leerling. Ze kreeg twee kinderen met hem, waarvan er een werd geboren tijdens haar verblijf in de gevangenis. Na haar vrijlating zou ze huwen met ‘haar grote liefde’, een huwelijk dat uiteindelijk veertien jaar zou duren.

Een min of meer gelijkaardige situatie in May December. Hier zette Moore destijds haar zinnen op een dertienjarig hulpje in een dierenwinkel. Ze kregen in totaal drie kinderen, huwden en vormen twintig jaar later een hecht gezin binnen een gemeenschap die hen nog steeds met argusogen bekijkt maar hen uiteindelijk wel lijkt te hebben aanvaard. Of hen toch minstens gedoogt. Totdat plots Natalie Portman op de stoep staat van het strandhuis van Moore en haar gezin. Als actrice die Moore gaat vertolken in een op stapel staande verfilming van ‘het schandaal’ en bij wijze van methodactingvoorbereiding Moore en de haren van zo dichtbij mogelijk wil observeren. Oude wonden worden daarbij opengereten en nieuwe krijgen vorm.

May December is een duivels geestige en bijzonder accuraat geacteerde observatieprent die het potentieel schokkende verhaal volledig omzeilt. Geen sensatiepersaanpak hier van ‘kinderverkrachting’, maar een normale kijk op een gezin dat misschien niet gangbaar mag zijn gestart, maar wel is uitgegroeid tot een standvastig geheel waarin niet meer of minder akkefietjes te rapen vallen dan bij een gewoon gezin. Het interessantst zijn de barsten die ontstaan door de komst van Portman. Zij gebruikt het gezin vooral – om niet te zeggen uitsluitend – om haar persoonlijke ambitie te voeden door gefingeerd mee te leven, te paaien en zelfs valselijk te verleiden. Ja beste mensen, de echte stoute madam in de prent is niet degene die destijds seks had met een jonge tiener maar wel de malafide egoïste die heel wat minder moreel besef blijkt te hebben.

Al hoef je uiteraard geen diepere moraal mee te nemen uit May December: genieten is de boodschap. Want als zwarte (melo)komedie is hier maar weinig tegen in te brengen: de regie, het scenario, het acteerwerk en het oog voor karakter- en omgevingsdetail houden je twee uur bij de les. Met als orgelpunt net voor het belsignaal een heerlijk perfide eindscène die meteen ook het metier van acteren en filmmaken demonisch fileert. Melodrama, donkere komedie, sudderend karakterstuk of contradictorisch vrouwenportret … hoe je May December ook bekijkt, schone cinema is het waarachtig en wis. Met als opvallende muzikale noot de centrale plaats die Haynes voorziet voor het dreigende pianothema van Michel Legrands score van het uit 1971 stammende The Go-Between.

En voor wie graag op de valreep nog de titel verklaard ziet: May-December is in de Engelse taal een uitdrukking die wordt gebruikt om een relatie te omschrijven die wordt getypeerd door een aanzienlijk leeftijdsverschil. Voilà.

Gezien op 50e editie van Film Fest Gent.