Tom Hanks loenst, briest, gromt en bromt in A Man Called Otto meer dan Clint Eastwood dat deed in zijn volledig oeuvre samen. Dat zijn dus heel veel loensen, briesen, grommen en brommen. Maar die zijn nodig om A Man Called Otto in het bronmateriaalgareel te houden.

Bronmateriaal dat uit het toetsenbord kwam van de Zweedse auteur Fredrik Backman die in 2012 een bestseller te pakken had met zijn debuutroman En Man Som Heter Ove. Een roman die drie jaar na zijn verschijning een verfilming kreeg in het land van herkomst en die adaptatie sprokkelde wereldwijd zo’n dertig miljoen dollar bij elkaar en kreeg daarboven ook nog een Oscarnominatie voor beste niet-Engelstalige film. Genoeg redenen om ook een Hollywoodversie te voorzien, dachten ze in de US of A. Waar Ove plots Otto heet en de setting is gewijzigd van een Zweedse voorstad naar voorstedelijk Pittsburgh. Waar het af en toe sneeuwt, zodat er een passende link naar het Zweedse wit kan worden gelegd.

Waarom Ove en Otto veel loensen, briesen, grommen en brommen? Om te klagen over het leven van alledag vaneigenst. Een leven waarin iedereen slaafs naar zijn smartfoonschermpje staart, afval foutief sorteert of parkeert waar er helemaal niet mag geparkeerd worden. Hanks op het onverdraagzame oudezakkerig oorlogspad dus? Niet helemaal, want Otto heeft recht om malcontent te zijn. Zo leren we uit de vele flashbacks die het verhaal van deze vijfenzestigplusser duiden.

Brackman schreef met En Man Som Heter Ove een heel toegankelijk verhaal over rouwverwerking waarin subtiele karaktertrekken ondergeschikt zijn aan brede personificaties om een zo groot mogelijk publiek te bereiken. Wat dus netjes lukte, gezien de hoge verkoopcijfers van zijn roman. Die brede personificatie past wonderwel bij Hanks, zelfs na in de huid te zijn gekropen van Elvis’ kolonel Parker. Want draai, keer en herdraai het zoals je wil: Hanks blijft een betrouwbare allemansvriend met een hoog James Stewart-gehalte. En ook al bromt en gromt Hanks doorgaans niet, het is geestig om hem eens antipathiek te zien. Al heeft hij uiteraard nog steeds een hart van warme chocomelk waardoor hij wisselwerkingsgewijs de mensen rondom hem uiteindelijk het mooie van het leven laat inzien.

Hanks produceerde A Man Called Otto mee met zijn eigen productiemaatschappij, en weet natuurlijk perfect hoe zijn eigen persona zo aaibaar mogelijk te cultiveren. Zelfs als de schmaltz de waarachtigheid van het script wat dreigt te torpederen – en dat op een bepaald moment ook doet – houden Hanks en zijn geadopteerde straatkat alles trippelend recht. En ook het zuiderse temperament van Marina Treviño zorgt voor zoetekoekanimo. Kortom, een film die de lach en de traan netjes verenigt, en door regisseur Marc Forster oerklassiek en charmant – zij het zonder al te veel verrassingen – in beeld is gezet.