Moesten we hier bij Filmfreak nog met actiefiguurtjes spelen - en ons rank gestanst prinses Leia-poppetje niet zijn kwijtgespeeld tussen de mottenballen van Vadertje Tijd – dan was de kans groot dat de Angelina Jolie-incarnatie van Maleficent door het zwerk van de kinderlijke verbeelding zou mogen zwalpen. Zo mooi is immers het live action design van de feeks uit het “Sleeping Beauty”-verhaal. Jolie lijkt als twee druppels water op haar animatie-evenknie en is nog wat extra kaakbeendreigend gemaakt door make-upmaestro en zevenvoudig Oscarwinnaar Rick Baker.

“Maleficent” vertelt het verhaal van Charles Perraults sprookje “La Belle Au Bois Dormant”/”Doornroosje” vanuit het standpunt van de slechte heks, die - verrassing verrassing - helemaal niet zo slecht blijkt te zijn. Maleficent is eigenlijk een lief elfje dat in The Moors woont, een koninkrijk dat grenst aan de naburige mensenwereld. De twee werelden komen eigenlijk niet met elkaar in contact, al gebeurt het wel eens dat er toch een mens in The Moors verzeilt, of een mythisch wezen de overstap maakt. Zo maakt Maleficent kennis met Stefan, een timide jongen die The Moors was binnengedrongen om er een juweel te stelen. De twee worden vrienden en uiteindelijk geliefden. De lotsbesteming van Stefan staat het wederzijds geluk echter in de weg. Stefan is immers de zoon van koning Henry, en die heeft zijn zinnen op de The Moors gezet. Hij krijgt de opdracht van zijn vader om Maleficent – de meest behendige strijdster in The Moors - te doden zodat de verovering van The Moors kan doorgaan.

Stefan voert die opdracht niet uit, maar hij zet Maleficent wel op een andere manier buitenspel. Hoe gaan we hier niet verklappen, anti-spoileraanhangers die we zijn. Gekwetst door Stefans verraad trekt Maleficent zich terug in een door doornstruiken beschermd fort, zodat niemand haar nog kwaad kan berokkenen. Wanneer ze hoort dat Stefan vader is geworden van een dochtertje, trekt ze met haar stoute schoenen naar het koninklijk paleis om dat prinsesje te vervloeken. Ze zet een betovering in werking die ervoor zal zorgen dat Aurora zich op haar zestiende verjaardag aan een spinnenwiel zal prikken en voor altijd zal slapen, tenzij ze wordt gewekt door de mythische kus der Eeuwige Liefde.

Scenariste Linda Woolverton (“Beauty And The Beast”, “The Lion King”, “Alice In Wonderland”) verlaat ergens halverwege dit heel bekende er was eens-pad om uit te pakken met een verhaalwending die Maleficent zowaar de heldin van het verhaal maakt. Revisionisme heet zoiets, maar een geslaagde film levert het niet op. De nadrukkelijke fantasyelementen (trollen, feeën, wandelende bomen en het gevoel dat op elk moment de ark van Noah in beeld kan komen) vloeken nogal met de donkere toonaard waarin een miscaste Sharlto Copley als toonloze koning de bovenhand probeert te voeren.

Debuterend regisseur Robert Stromberg (die eerder zijn sporen verdiende als visuele effecten-ontwerper en production designer én Oscars op de schoorsteenmantel heeft staan voor zijn bijdrages aan “Avatar” en Tim Burton's Alice In Wonderland”) weet ontegensprekelijk hoe hij mooie plaatjes moet schieten, al helpt dat de prent narratief niet vooruit. Oorspronkelijk was trouwens Tim Burton benaderd om de regie op zich te nemen, maar die liet het project passeren. De enige constante is altijd al Angelina Jolies vertolking geweest – meer zelfs, de volledige film werd rond haar aanwezigheid opgebouwd. Stromberg kreeg in de laatste rechte lijn hulp van John Lee Hancock (“Saving Mr. Banks”) om de regie nog te finetunen – vooral in het eerste kwartier werd er nogal wat veranderd. Wat er ook van zij, het zoeken naar een gulden middenweg tussen lieftallig Disneygepoezelwoes en robuustere avonturen weet helaas te weinig magie en verwondering op te roepen. Kleine kans dat een tienjarige daar zal om malen (waarschijnlijk vinden ze het zelfs allemaal fantastisch), zelf waren we – de iconische vertolking van Angelina Jolie ten spijt - toch meer onder de indruk van “Mirror, Mirror” en “Jack, The Giant Slayer”, twee recente voorbeelden van sprookjesfilms die wel de brug tussen jong en oud wisten te slaan.