Tabee Wolverine. Na ettelijke verschijningen in de “X-Men”-franchise en drie soloavonturen komt er met het symbolisch getitelde “Logan” een eind aan het tijdperk van de met uitschuifbare adamantiummessen uitgeruste superheld tegen wil en dank. Of dat zou toch moeten. Hier en daar duiken geruchten op dat Hugh Jackman nog wel eens cameogewijs wil komen piepen - in het op stapel staande “Deadpool 2” bijvoorbeeld - maar in principe is het nu over en uit voor Jackman/Wolverine. En dat is best ok, al is het maar omdat dit potente slotakkoord geen faux pas zou zijn, maar een echt consistente afsluiter.

“Logan” is geen superheldenfilm pur sang. Meer zelfs, het is nauwelijks een superheldenfilm te noemen. De titel duidt aan dat de nadruk eerder ligt op de mens dan op de superkrachten. En als mens is Logan geëvolueerd en vooral gekrast: alle wondes uit het verleden meetorsend wil hij met rust gelaten worden terwijl hij zijn kost verdient als limousinechauffeur en hij zorgt voor een (jawel) dementerende professor Xavier (Patrick Stewart, ook in zijn laatste “X-Men”-verschijning). Het is de band tussen die twee - en nog een karakter dat hier spoilergewijs tekstueel netjes in de kindercréche blijft - die centraal staat in de mooi geplotte intrige. Uiteraard ontbreekt de actie niet op het appel: zelfs de grootste diehardfan wil natuurlijk wat meer zien dan twee bejaarde theeslurpende superhelden.

Knap aan “Logan” is dat je nauwelijks ziet dat het verhaal zich in de toekomst afspeelt. In 2029 om precies te zijn. De teneur is die van een klassieke actiethriller die meer gemeen heeft met het rurale geweld van “Straw Dogs” dan met de neovista’s van “Blade Runner”. En die tussendoor zelfs met westernknipogen en “Shane”-citaten strooit. Daardoor is “Logan” de meest atypische superheldenfilm sinds godenheugenis: eentje zonder instortende steden, klotsende tsunami’s of door het zwerk zoevende evil laugh superslechteriken. Maar wel met sloten robuuste actie in een realistisch decor. En bovenal ook heel gewelddadige actie.

Regisseur James Mangold - die meeschreef aan het script - maakte van meet af aan duidelijk dat hij wou gaan voor gemene en gore R-rated actie, en daar is geen woord van gelogen. Geen letter zelfs. Het verschil tussen Logan en het archislechte “X-Men Origins: Wolverine” en het ook al niet denderende - eveneens door Mangold geregisseerde – “The Wolverine” kon zowaar niet groter zijn. De kans is groot dat je hier eerder aan “The Terminator” en aan “Mad Max” zal denken dan aan die twee “Wolverine”-films.

Een eindpunt hoeft het daarom niet te zijn: de Wolverinepoort mag dan wel dicht zijn, het eind is op zich een knoert van een opening naar een totaal nieuwe cyclus. Als die teneurmatig aansluit bij de elegische melancholie van deze “Logan”, dan is dat zowaar een reden tot juichen. Of toch minstens tot stiekem glimlachend genietend uitkijken naar wat er nog komen gaat.