Het is welhaast onmogelijk om John Carpenters SF-/actieklassieker “Escape From New York” uit 1981 niet voor de geest te halen bij het bekijken van “Lockout”. Waar destijds Kurt Russell alias Snake Plisskin de Amerikaanse president mocht gaan bevrijden die vast zat in een gebied waar het stikte van ruige misdadigers, is het ditmaal de beurt aan Guy Pearce alias Snow om de presidentsdochter te bevrijden uit een streng beveiligde gevangenis waar net een opstand aan de hand is. De hommage kon compleet geweest zijn indien Pearce een ooglapje zou hebben gedragen.

In 2079 tiert de misdaad in Amerika nog even welig als vandaag. Of misschien zelfs nog meer. De overheid heeft inmiddels een oplossing gevonden voor het capaciteitsprobleem in de gevangenissen. Ze bouwden in de ruimte het reusachtige gevangenisstation MS One, waar de echt zware jongens in een soort cryogene slaap worden opgeborgen. Mensenrechtenorganisaties vinden die behandeling niet zo humaan: de toegediende drug zou bij de gevangenen immers leiden tot dementie en blindheid. Presidentsdochter Emilie Warnock (Maggie Grace) reist naar MS One om er de situatie ter plaatse te bekijken, en krijgt de toestemming om de ontdooide psychopaat Hydell (Joseph Gilgun) te interviewen. Die grijpt uiteraard de kans om één van de bewakers een wapen te ontfutselen en alle andere gevangenen te ontdooien. Inclusief zijn broer Alex (Vincent Regan), die in tegenstelling tot zijn broer minder impulsief te werk gaat en een plan op poten zet om van MS One te geraken. Als hij ontdekt dat gijzelaarster Emilie de dochter van de president is, is hij alvast niet van plan om zijn pasmunt te laten ontsnappen.

Uiteraard zien de Amerikaanse veiligheidsdiensten zich verplicht de dochter van de president uit haar penibele situatie te bevrijden. En dus sturen ze een man naar daar om de bange maar niet op haar mondje gevallen blonde Emilie te verlossen. Die man is Snow, een voormalig CIA-agent die ervan wordt verdacht een undercoveragent te hebben neergeschoten. Scott Langrai (Peter Stormare), het hoofd van de veiligheidsdienst ziet Snow het liefst zelfs als gevangene op MS One, maar beseft tegelijkertijd dat de eigengereide Snow de enige is die kan infiltreren in de zwevende gevangenis. Snow accepteert, zij het met een eigen verborgen agenda: één van gevangenen op MS One is immers net die man die zijn onschuld in de moord op de undercoveragent kan bewijzen.

“Lockout” is een product uit de Luc Besson-stal. En Besson grossiert inmiddels al een lange tijd in machocinema die je best met ettelijke kilo’s zout neemt. Zo produceerde en/of schreef hij mee aan de “Taxi”-reeks, de “The Transporter”-franchise, “From Paris With Love”, “Taken” en (uiteraard) “Taken 2”, “Banlieue 13” en “Colombiana”. Niet meteen films om gezellig op een – al dan niet bij u thuis staande – 'love seat' te bekijken. “Lockout” past perfect in dit rijtje: hersenloze actie voor een niet-discriminerend publiek met andere woorden, grossierend in clichés en niet beschaamd om dat toe te geven. De regie is in handen van debutanten James Mather en Stephen St. Leger die samen met Besson het scenario uitwerkten.

Net zoals het gros van de door Besson geproduceerde actieprenten is “Lockout” niet meteen een prent die lang in het geheugen blijft kleven. Wie fan is van ferm aangedikte one liners (de openingsscène zet meteen de toon) en stoere macho-actie zal daar waarschijnlijk niet lang om malen. Eerlijkheidshalve geven we toe dat “Lockout” trouwens één van de betere van Bessons lopende band is. Dat is onder meer te danken aan de vertolking van Guy Pearce die zich zichtbaar amuseert in zijn zwaar naar Jason Statham knipogende rol. Ook het tempo ligt hoog: zonder eindgeneriek duurt de film niet eens anderhalfuur, maar Mather en St. Leger verliezen geen tijd met expositie of achtergrondverklaringen. Wat meteen eigenlijk ook een beetje een negatief punt is natuurlijk. Ook het naar James Cameron knipogende hardware design krijgt een positief punt.

Minder geslaagd is dan weer de warrige manier waarop de twee verhaallijnen (de redding van de presidentsdochter en Snows pogingen om zijn onschuld aan te tonen) door elkaar worden geklutst. Een goed uitgewerkte plot was misschien beter geweest dan twee halve. De vaak opzichtige digitale effecten (de motorachtervolging is wel heel knudde) verhinderen eveneens dat “Lockout” een derde ster achter de titel krijgt. Al bij al best te pruimen entertainment dus, maar net iets te veel clichés en rommelige keuzes om echt een verschil te maken.

Bevinden zich ook achter slot en grendel: de extra’s. Die zijn er namelijk niet. Tenzij je de promotrailers voor andere titels uit de E-One Entertainment-catalogus als een meerwaarde beschouwt in plaats van een noodzakelijk kwaad.