Franck Martin (Jason Statham van Snatch en Lock, stock & two smoking barrels) komt altijd z'n afspraken na, enkel wanneer hij zijn eigen regeltjes nauwgezet volgt kan hij zijn opdracht tot een goed einde brengen. Ik bedoel maar, de vlucht verzekeren van enkele bankovervallers in Nice ?  Geen probleem, Franck heeft er de middelen (een blitse BMW 735), de stuurkunst en de ballen voor om ook dit tot een goed einde te brengen maar... dan moet men zich natuurlijk wel houden aan wat werd afgesproken. Wanneer vier gangsters uit een bank naar buiten komen gehold in plaats van de afgesproken drie, tja... dat kan problemen geven : er was 354 kilogram afgesproken en een mannetje meer zorgt ervoor dat de vering van Franck's bolide wat te zwaar belast zou worden, wat dan weer niet goed is voor de auto en zijn prestaties en ook nog de aftocht van de gangsters kan in het gedrang brengen. Er zit dan ook niets anders op dan er eentje neer te schieten en uit de auto te kieperen waarna de Franse Politie met hun Franse auto's (Peugeot's of wat dacht je, quel sacré numéro weet je wel) de achtervolging kan inzetten op de vierwieler van Duitse makelij ?  Eenmaal de gelddieven zijn afgeleverd op de afgesproken plaats (en het tweede deel van zijn loon wordt betaald), kan Franck al weer de nodige afspraken maken voor zijn volgende transport. Want Frank is The transporter, hij brengt lading x naar plaats y voor prijs z.

Het pakje voor opdracht nummer 2 is een zak van anderhalve meter bij 50 cm. Wanneer Franck een lekke band heeft onderweg en de koffer opent om zijn reservewiel te pakken, stelt hij vast dat het pakje deze keer leeft? Na het vervangen van zijn wiel (kwestie van prioriteiten te stellen in zijn vak...) komt na het openritsen van de zak een Aziatische schone te voorschijn (de in Taiwan geboren Shu Qi in haar eerste rol in een Europese film). Veel meer dan even een rietje in haar mond duwen doet Franck niet, anders is hij nooit op tijd op de afgesproken plaats om haar af te leveren. Maar... volgens Franck's boekje moet dit wel voor problemen gaan zorgen : regel 2 stelt immers dat het pakje onder geen beding mag geopend worden. Deze regel overtreden betekent problemen, overigens regel nummer 3.

Het loopt vanaf nu inderdaad wel aardig verkeerd : na een plaspauze van Lai (ze was nochtans mooi vastgebonden met een touw, een beetje als een hond eigenlijk) mag hij ze zelf terughalen, en zelfs twee attente politie-agenten mores leren bij zijn terugkomst. De levering zelf van Lai loopt ook al niet echt zoals gepland en een tijd later komt hij terug thuis, zij het deze keer met een al even blitse opvolger van zijn opgeblazen BMW, een Mercedes deze keer (opmerkelijk hoe makkelijk die auto's starten zonder contactsleutel), de schade vooraan even daar gelaten.

The transporter is/was een vrij groot succes in de States, waar de film werd uitgebracht door Fox. Met een duo als Louis Leterrier (regie) en Luc Besson (productie) denkt een mens onmiddellijk aan een Frans product à la Taxi bijvoorbeeld. In dit geval komt er wel wat meer bij kijken : er zit meer klop- en slagwerk in, men spreekt Engels met een (soms verschrikkelijk, soms charmant) accent én de snelste auto's zijn deze keer niet altijd de Franse (BMW & Mercedes versus tientallen Peugeot's). Men had bijna zelfs gebroken met deze traditie indien er naar het einde toe geen ongelooflijke prestaties geleverd worden door een Renault-vrachtwagen, én zijn piloten trouwens. Een mens vraagt zich af waarom gsm'en tijdens het rijden hier verboden is als je ziet hoe in Frankrijk verschillende vechtpartijen in de cockpit, het naar buiten schoppen van de chauffeur, het laveren over de weg, het sturen met de voeten, het eventjes onderaan de vrachtwagen hangen én ondertussen beschoten worden én nog een pak andere sterke nummertjes van de piloten uiteindelijk kan resulteren in een chauffeur die zonder een schrammetje van betekenis op het einde van de dolle rit enkel een zucht van opluchting slaakt.

De keren dat Staham oog in oog komt te staan met een pak slechterikken is ook al iets om zich niet te veel vragen bij te stellen. Cory Yuen, die regisseur van dienst is wat de gevechtsscénes betreft heeft ons niet echt kunnen overtuigen van zijn talenten. Hij mag dan vroeger al hebben samengewerkt met Luc Besson voor the kiss of the dragon, Statham's knokpartijen zijn opgevoerde nummertjes die meer opvallen door hun choreografie en de manier waarop ze zijn ingestudeerd in plaats van te getuigen van spontaniteit, waarna ze daarenboven soms wat slordig werden gemonteerd. De makers waren er zich allicht bewust van dat men wat te ver was gegaan in één en ander, waardoor men allicht besloot het op de spits te drijven en er een stukje komedie van te maken : de scéne waarin enkele vaten olie de trap- en slag-truukjes van Franck sterk bemoeilijken is dan terug wel geslaagd en bijzonder hilarisch... Dit stukje haalde de film blijkbaar wel, in tegenstelling tot de scéne waarin alweer onze onverbeterlijke Franck een afgevuurde raket die zijn woonkamer komt binnengevlogen (!) zonder veel moeite terug naar buiten devieert. Misschien had men dan al door dat de film eigenlijk een opeenvolging is van actiescénes, en geen sterk en stevig verhaal kent. Naar Franse maatstaven is dit een geslaagde film, daar zullen de chauvinistische Fransen het zeker mee eens zijn. Als we het wat ruimer bekijken, blijft de film hangen in de middenklasse.