Hoe zou het nog met John Grisham zijn ?  In de jaren negentig was het oeuvre van de rechtbankthrillerauteur het plaatje van de dag in Hollywood met groots opgezette verfilmingen van onder meer “The Firm”, “The Pelican Brief”, “A Time To Kill” en “The Client”. Inmiddels lijkt hij echter persona non grata in het ondankbare Tinseltown. Niet dat ze er gerechtsfilms hebben afgezworen: voor het niet onaardige “The Lincoln Lawyer” bijvoorbeeld haalde producent Sidney Kimmel de mosterd bij een roman van veelschrijver Michael Connelly. Zijn oeuvre omvat al meer dan twintig thrillers waarvan zeventien met detective/politie-inspecteur Harry Bosch. In 2005 vervoegde Bosch’ halfbroer Mickey Haller het pantheon en inmiddels is deze advocaat al aan zijn vijfde romanverschijning toe. In 2002 waagde Clint Eastwood zich aan de verfilming van Connelly’s “Blood Work”, maar voor de rest bleef het stil rond Connelly in de bioscoop. Een van de redenen hiervoor is het feit dat Paramount in 1995 de rechten kocht rond het personage Harry Bosch, maar daar uiteindelijk niets mee deed. Voor Mickey Haller ziet het er beter uit: zes jaar na zijn debuut is alvast een van zijn zaken op het witte doek geraakt.

Connelly zelf is alvast opgezet met de verfilming van zijn eerste Hallerverhaal. Een verstaanbaar verdict, daar regisseur Brad Furman en scenarist John Romano vrij trouw blijven aan Connelly’s roman. Matthew McConnaughy (in 1995 ook te zien in “A Time To Kill” trouwens) is goed op dreef als het titelpersonage dat zijn advocaatdiensten het liefst aanbiedt aan drugdealers, prostituees en (kleine) misdadigers, maar wel steeds binnen de grenzen van de wet blijft om hen vrij te krijgen. Niet dat hij er geen aardige duit aan verdient: zo wil hij een voor drugssmokkel gearresteerde motorrijder enkel maar verdedigen of proberen vrijpleiten als zijn motorrijdersclub diep in de beugel tast. Een levensstijl waar niet iedereen mee opgezet is en het hoeft niet te verwonderen dat zijn huwelijk met Margaret (Marisa Tomei) door al dat gesjacher uit elkaar is gespat, zeker omdat ze op het bureau van de openbare aanklager werkt.

Via via komt Haller in contact met de van mishandeling verdachte rijkeluiszoon Louis Roulet (Ryan Philippe). Die wordt ervan beticht een hoertje zwaar te hebben toegetakeld en ei zo na te hebben vermoord nadat hij bij haar inbrak na een avondje uit. Roulet pleit onschuldig en Haller is geneigd hem te geloven omdat het slachtoffer na haar aanklacht kans maakt op een fikse schadevergoeding en zij heel goed wist dat Roulet van goede afkomst was. Gaandeweg ontdekt Haller echter dat Roulet allesbehalve zuiver op de graat is, wat hem verplicht zijn eigen normen en waarden in vraag te stellen. Probleem is dat hij wetmatig niet tegen zijn eigen cliënt kan of mag optreden, en de psychopathische Roulet lijkt niet van plan om zijn advocaat ongemoeid te laten mocht hij hem alsnog laten vallen. Waarop een gevaarlijk kat-en-muisspel begint.

Fans van gerechtsfilms hebben waarschijnlijk weinig aan te merken op “The Lincoln Lawyer” en kunnen al hun favoriete elementen afvinken, open- en dichtklappende aktentassen inclusief. Maar toch ontbreekt het een en ander: bijrolspelers als Marisa Tomei, William H. Macy, Bryan Cranston en Michael Paré zijn goed gecast, maar hun rollen zijn te weinig uitgewerkt om er echt iets substantieels mee aan te vangen. Vooral Tomei moet als McConnaughy’s ex niet veel meer doen dan een wandelend cliché neerzetten. Hun erotisch onderonsje verzuipt daardoor volledig in het drijfzand van de middelmatigheid.

Ook de spanningsboog staat niet altijd gespannen: Furman doet zijn best om het aantal plotgaten binnen de perken te houden, maar na een sfeervol begin (de conversaties tussen Haller en zijn chauffeur) en een degelijk uitgewerkte rechtbankconfrontatie verdampt het allemaal sneller dan een verdwaalde vlieg in een verhitte proefbuis. Het resultaat is een vlot wegkijkend filmpje dat uiteindelijk net onder de verwachtingen eindigt. En dat is jammer, want hier zat (veel) meer in.