Het Australische animatiehuis Animal Logic valt op. Niet omdat het onvergetelijke cinematografische parels aflevert, maar omdat ze nu al voor de tweede keer een 'live action' regisseur weten te strikken voor hun antropomorfische fabels. Vier jaar terug maakte George 'Mad Max' Miller met Happy Feet een animatiefilm over dansende en zingende (en bedreigde) pinguïns, ditmaal is het Zack Snyder (300, Watchmen) die aan de slag gaat met het pixelpenseel. Een slimme zet van dit effectenbedrijf dat in 1991 begon als medewerker aan commercials en gaandeweg via speciale effecten voor films (The Lord of the Rings, Moulin Rouge, The Matrix, World Trade Center, …) uitgroeide tot leverancier van volledige films.

Na het zuidpoolavontuur (een 3D-sequel op Happy Feet staat trouwens in de steigers), is het dit keer de Australische fauna die voor het mooie en spectaculaire weer mag zorgen. Visueel is er alvast geen veer te krijgen tussen Legend of the Guardians: The Owls of Ga’Hoole. Of je je nu vergaapt aan door het vlerk scherende of elkaar bekampende uilen (compleet met pootharnas en helm), qua beeldkeuzes is dit zonder meer af. Je kan dit zelfs een trapje hoger plaatsen dan wat Pixar uit zijn koker schudt, maar dan ga je voorbij aan de essentie dat een film in de eerste plaats staat of valt met het scenario. En laat het nu net daar zijn dat Legend of the Guardians zijn pluimen laat hangen.

Het scenario is gebaseerd op de eerste drie boeken (The Capture, The Journey en The Rescue) uit de vijftiendelige fantasyreeks Guardians of Ga’Hoole van Kathryn Lasky. Wat meteen al verklaart waarom het scenario op z’n zachtst gezegd propvol zit. Centraal staat de jonge uil Soren (Jim Sturgess) die samen met zijn broer Kludd (Ryan Kwanten, Sookies niet zo snuggere broer uit True Blood), zusje Eglantine en ouders in het woud van Tyko woont. Ze groeien op met de avontuurlijke verhalen van de bewakers van Ga’Hoole, de heldhaftige bewakers van het (kerk)uilenrijk. Wanneer Soren en Kludd tijdens het spelen uit hun boom vallen, worden ze gevangen genomen door de ‘Pure Ones’, die hen wegvoeren naar het rijk van Metal Beak (Joel Edgerton), een vechtuil wiens kop schuilgaat achter een metalen helm en die zijn zinnen heeft gezet op de vacante post ‘heerser over het volledige uilenrijk’. Kludd raakt onder de indruk van Metal Beaks visie en militaire strategieën en wordt uitverkoren om deel uit te maken van Metal Beaks leger. Hij komt daardoor lijnrecht tegenover Soren te staan, die erin slaagt om te ontsnappen en samen met een paar andere uilen op zoek gaat naar de bewakers van Ga’Hoole om samen de plannen van Metal Beak en zijn koningin Nyra (Helen Mirren) te dwarsbomen…

Snyder en scenaristen John Orloff en John Collee vergalopperen zich ei zo na met deze volgestouwde plot. Op zich is het allemaal rechtlijnig en makkelijk te snappen, maar het aantal uilenpersonages is welhaast niet bij te houden, zeker niet in het tweede deel waarin Soren steeds meer mede- en tegenstanders ontmoet. Zorg er dus maar voor dat je onderweg niet verloren vliegt en hou in de tussentijd de oortjes open, want de originele versie bulkt uit van heel wat bekende stemmen. In de korte inhoud vinden jullie al een paar namen terug, daarnaast zijn onder meer ook nog Sam Neill, Hugo Weaving, Geoffrey Rush en Abbie Cornish te horen. In de Vlaamse versie spitsen jullie dan weer best de oren voor onder meer Matthias Schoenaerts, Lien Van De Kelder, Mike Verdrengh, Karlijn Sileghem en Jelle De Beule.

Legend of the Guardians is een bijwijlen gewelddadige dierenfabel met (slow motion) actietaferelen in overvloed. Zij het eentje die zich verrassend genoeg niet kan loswrikken van de conventies van het animatiegenre en zowaar met side kick uilen op de proppen komt. Waardoor er ook al eens kan/mag/moet gelachen worden tussen de vele (vaak bloederige) naar hanengevechten ruikende tableaus die Snyder op het scherm tovert. Mooi om te zien allemaal, maar (hoe grafisch af het allemaal ook is) erg lang blijft de film niet hangen. Tenzij bij vierjarige ukken die met hun ouders worden meegetroond: die houden gegarandeerd nachtmerries over aan de naar elkaar pikkende en hakkende uilen. Aangezien een gewaarschuwde ouder er twee waard is: Legend of the Guardians richt zich eerder in eerste instantie naar de al iets volwassener animatieliefhebber of naar iedereen die ooit tranen met tuiten heeft vergoten bij het droeve lot van de myxomatosekonijnen in Watership Down, en niet zozeer naar de allerkleinsten die al nachtmerries kregen van de huisvuilverbrandingsoven in Toy Story 3. Je kan het maar weten.