Wie ooit F.W. Murnaus Nosferatu heeft gezien – of Bram Stokers Dracula heeft gelezen – weet hoe Vladje De Stakendraaier destijds van Bulgarije naar Londen reisde. En het was niet met Raaieneir. Per boot was het, meer bepaald diep verborgen in een scheepslading kisten in het ruim van de houten schoener Demeter. In de zomer van 1897 om precies te zijn vond die gedenkwaardige trip plaats.

Stoker beschreef de scheepsreis – gedeeltelijk in logboekvorm – in The Captain’s Log, het zevende hoofdstuk van zijn Dracula. En dat hoofdstuk dient nu dus als vrije inspiratie voor The Last Voyage of The Demeter. Een film die al een tijdje in de pijplijn zat en zijn genesis vindt bij scenarist Bragi Schut Jr. Die raakte als werknemer in een modelwinkel ten tijde van Francis Ford Coppola’s Bram Stoker’ Dracula geïntegreerd door een miniatuurmodel van de Demeter en begon prompt te schrijven aan wat zich laat definiëren als een Alien-variante waarin de crew van de Nostromo/Demeter wordt uitgemoord door een zich aan boord verschuilend bloeddorstig monster.

In 2003 leek het script filmvaardig en -waardig en zou Robert Schwentke de honneurs waarnemen. Zou, want plots onderging het script nogal wat scriptgedoktereerde wijzigingen en kwam het project bij Marcus Nispel terecht, die het project zou verlaten omdat hij er zijn draai niet vond. Waarop Stefan Ruzowitsky in het vizier kwam en Noomi Rapace en Ben Kingsley werden gecast. Ook nu weer werd het een kale kermis: Ruzowitzky werd ingewisseld voor David Slade en Rapace en Kinsley hielden het gaandeweg ook voor bekeken. Ergens in 2014 werd Neil Marshall uitgekozen als regisseur, maar uiteindelijk werd het de trollenjagende Noor André Øvredal die actie, sst en vooruit met de geit mocht roepen op de sfeervolle sets in Duitsland en Malta.

Het resultaat van al dat pionnengeschuif blijkt verre van onaardig te zijn. Øvredal neemt rustig zijn tijd om aan kippenvelevocerende sfeeropbouw te doen en levert een prent af die meer avonturenverhaal dan onversneden horror is. Zozeer zelfs dat het jammer is dat Øvredal de horrorelementen niet nog meer afzwakt of in het duister houdt. Want waar Dracula en Nosferatu in de referentiewerken meer mens dan monster waren, ziet de snoodaard er hier eerder uit als een uit een donkere martelkamer ontsnapte waterspuwer. Of zoals je wil: als Max Schreck met een Gollum-masker op. Maar naar de erotische spanning of seksuele begeerte van Christopher Lee of Gary Oldman hoef je hier niet te zoeken. Of The Last Voyage of The Demeter de Dracula-mythe daarmee ontkracht, verkracht of toch alle eer aandoet is voer voor discussie achteraf. Wat alvast in het voordeel spreekt is dat de praktische make-upaankleding de bovenhand krijgt op de CGI-afwerking. Wat netjes past bij de aan Stoker schatplichtig zijnde theatraliteit.

Feilloos is het allemaal niet en tijdens de climax is de rek er zelfs wat uit, maar voor het merendeel van de tijd is dit prima uitgekiende oudeschoolontspanning. Zeker voor wie graag met de neus op woelige baren, krakende pontons, doorweekte kraainennesten en te kaapren’ varende mannen met baarden wordt gedrukt.