Deze film mag dan wel beginnen met de mededeling dat alles zich afspeelt in Ierland in 1974, ergens lijkt het toch dat regisseur Robert Lorenz in de eerste plaats een western aan het draaien is. Een IRA-western zo je wil.

Dat is hoorbaar in een paar van de soundtrackklanken en zichtbaar in de verhaalopbouw met een schietpartijclimax in een Ierse pub, maar dat kon evenzeer in de O.K. Corral zijn geweest. En zelfs met het Ierse platteland waant Lorenz zich ei zo na in de schaduw van Monument Valley. Lorenz begon zijn carrière als regieassistent en producent voor tal van Clint Eastwood-films, dus zijn voorliefde voor westerns zal hij wel van Clint hebben meegekregen. Met Trouble with the Curve mocht hij in 2012 Eastwood zelfs regisseren. Voor deze In the Land Of Saints & Sinners werkt hij voor de tweede keer samen met Liam Neeson, twee jaar na het ook al een westernvibe uitademende The Marksman.

De startblokken knallen uit elkaar met een aanslag in Belfast uitgevoerd door IRA-bommenleggers. De daders vluchten daarna naar een kustdorp in Donegal, maar ze hadden beter ergens anders onderdak gezocht. Ze komen immers in het vaarwater en vizier van Neeson, een in het dorp acclimatiserende huurmoordenaar die (uiteraard) met pensioen wil gaan, maar eerst nog de IRA-terroristen te lijf gaat. Meer nog zo nadat de leidster van de bende – vertolkt door een heel hevig staande Kerry Condon – de dood van haar door Neeson neergeknalde broer wil wreken en ermee dreigt om het rustige dorp te transformeren in een met bloed doordrenkt armageddon.

Het gegeven van een moordenaar die zijn kogels onder de wilgen wil begraven is bij lange na niet het enige cliché in deze prent. Want Neeson heeft natuurlijk ook een goede inborst die het opneemt voor de zwakkeren in de maatschappij, en ergens loopt nog een rechtschapen politiemanmarshall (Ciarán Hinds) rond om Neeson bij te staan in het heetst van de strijd. En met Jack Gleeson heeft Neeson zelfs een protegé binnen handbereik. Dichter bij een western is dusver geen enkele IRA-thriller ooit gekomen.

Strakke punten scoren doet In the Land of Saints & Sinners er niet mee: het scenario weet geen gebalde vuist te maken en moddert iets te veel aan om aan het eind nog relevantie te vinden in de finale confrontatie tussen beide kampen. Zeker omdat Lorenz ook die op een te voor de hand liggende been there done that manier in beeld brengt. Potentie heeft de prent wis en zeker, maar ver boven de middelmaat steekt het eindresultaat aan het eind van de rit niet uit.

Zowaar ook Belgische tintjes aan In the Land of Saints & Sinners: zo dragen de visuele effecten de stempel van het effectenhuis Benuts, en Dirk Brossé had de eer en misschien zelfs ook het genoegen om de soundtrack te mogen dirigeren. Een eindgeneriek, een mens steekt er zowaar nog wat van op.