Het is een beetje oneerbiedig om een acteur met een lange en gevarieerde carrière - hij verscheen in 1978 voor het eerst op het scherm - te vergelijken met Charles Bronson, maar er zijn genoeg gelijklopende punten - Peyton Westlake en Oskar Schindler op het palmares of niet - die maken dat het toch niet zo helemaal van de pot gerukt is om Liam Neeson te vergelijken met Bronson. Zeker omdat Neeson sinds 2008 - Taken was het startschot - om de haverklap opduikt in wraak- en actiethrillers die - op zijn zachtst gezegd - inwisselbaar zijn.

Oh wee voor wie in die inwisselbaarheid voor Neesons voeten loopt: Oost-Europees gespuis, Noord-Europese loebassen, corrupte politici, sjoemelende politieagenten, bleke en donkere bommenleggers … Neeson gaat met iedereen de confrontatie aan. In The Marksman ligt hij overhoop met een roedel Mexicaanse kartelleden die jacht maken op het neefje van een niet zo snuggere man die geld stal van het kartel. Die jacht leidt tot over de grens met Arizona waar Neeson als ex-marinier en rancher zich na de dood van de jongen zijn moeder over de knaap ontfermt om hem af te leveren bij een tante in Chicago. Zij het dus wel met schietgrage kartelleden op zijn hielen.

The Marksman is een film zonder ook maar een enkele vezel originaliteit: wat weinig is, gezien er drie scenaristen op de generiek staan. Geen enkele verhaaltoets of karaktertrek is verrassend en zelfs de slechteriken zijn in al hun getatoeëerde schreeuwerigheid ronduit saai. Het soort rollen dat Bronson destijds met de ogen dicht vertolkte en Leeson doet inmiddels hetzelfde. Maar zelfs op automatische piloot bezit Neeson genoeg charisma om wat in essentie middelmatige potsierlijke cinema is levensvatbaar te houden. In die optiek hoeft het niet te verwonderen dat Neeson tijdens zijn lange carrière met heel wat prestigieuze regisseurs mocht werken en dat hij zijn opwachting kon maken in een toch wel impressionant lijstje films. Wat bij Bronson in het eerste deel van zijn carrière trouwens ook zo was: wopla, nog een gelijklopend punt.

Als Neeson gemakkelijk geld kan verdienen als generiek actie-icoon … waarom niet? Zijn ziel aan de duivel moeten verkopen was er nog niet echt bij, daar hij er dusver nog in slaagt om al zijn films in de bioscoop gedistribueerd te krijgen, en dat terwijl echte actiesterren als Bruce Willis, John Travolta en zelfs Sylvester Stallone en Arnold Schwarzenegger meermaals het vastgekoekte mos van tussen de rechtstreeks voor de dvd-markt gedraaide titels moeten schrapen.

Regisseur Robert Lorenz zorgt er trouwens voor dat Neeson hier niet enkel in Bronsons vaarwater zit, maar ook in dat van Clint Eastwood. Toeval is dat niet, daar Lorenz heel wat van Eastwoods films meeproduceerde en ongetwijfeld een vriend des huizes is van de man die hij als zijn mentor beschouwt. Het hoeft dus niet te verwonderen dat Neeson hier echo’s aan Eastwood oproept: The Marksman is een film waarin een jeugdige Eastwood - die van een jaar of zeventig - zich uitstekend zou hebben in thuisgevoeld.