Geen gebrek aan dino’s met vleugels, schubben, vinnen, scherpe tanden of een dik gat in Jurassic World: Dominion, maar toch doet het sluitstuk van de Jurassic World-trilogie zijn best om niet zomaar een kopie te zijn van de vorige twee episodes - of bij uitbreiding van de vorige vijf. Vandaar dat de film er geen graten inziet om ook dicht aan te leunen bij pakweg de James Bond, Indiana Jones en Mission: Impossible-franchises. Een standvastig resultaat levert het niet op, maar geestig is het wel. Een blockbuster die de mix weet te vinden tussen de serieuze kant van de zaak en een overduidelijke tong in de kaak-aanpak krijgt aan de finishlijn naast een handdoek om het zweet te deppen meestal op zijn minst ook een gelauwerde schouderklopkrans. Dominion deelt in de prijzen.

De eerste vijf minuten deden nochtans niet meteen het beste vermoeden. In een televisiemontage wordt op een vrij drukke manier de dinostand van zaken uit de doeken gedaan, maar eens die achter de rug is bouwt de narratie zich gestadig op naar een (aanvankelijk) dubbele verhaallijn. Wat die stand van zaken betreft: Dominion speelt zich vier jaar na Fallen Kingdom af en de dino’s leven in het wild of gedomesticeerd samen met de mensen. Dat levert naast lieflijke taferelen ook minder fraais op: dat oelewapperexemplaren van het mensdom illegale jachtpartijen organiseren en in het geniep dinobeesten verhandelen of mismeesteren doen een occasioneel verkeersongeval met een overstekende triceratops of een door een dracorex omvergeblazen gsm-mast in het niets verdwijnen.

Bryce Dallas Howard en Chris Pratt hebben zich ergens op de verre boerenbuiten teruggetrokken met hun geadopteerde kloondochter - check Fallen Kingdom voor de details - en strijden voor het welzijn van de dino’s. Wie dat ogenschijnlijk ook doet is het overheidsbedrijf Biosyn Genetics, dat in de Italiaanse Dolomieten een dinosaurusretraite heeft ingericht. Maar dat is maar de helft van het verhaal: Biosyn en dan vooral CEO Campbell Scott hebben eigenlijk minder dier- en mensvriendelijke plannen zoals de wereldwijde aanwezigheid van genetisch gemanipuleerde alles kaalvretende reuzesprinkhanen bewijst. En het is hier dat Jurassic Park-alumni Jeff Goldblum, Laura Dern en Sam Neill in de verhaalmixer worden gegooid daar zij in Biosyn binnendringen om compromitterend materiaal tegen het bedrijf te vinden. Intussen laat Scott de kloonprotegé van Howard en Pratt ontvoeren, waardoor ook zij koers zetten naar Biosyn. Waar dat zestal - en zelfs nog een paar nieuwe personages - verenigd geraakt om het kwade een hak te zetten en de wereld (even) uit te klauwen te redden van megalomane multinationals met onkoosjere bedoelingen achter de tandpastaglimlachfaçade. Ach, hoe lief.

Colin Trevorrow - die net als bij de eerste Jurassic World op de regiestoel zit - en vaste scenarist Derek Connolly gaan voluit voor het rollercoastergevoel: de dino’s blijven maar opduiken uit alle mogelijke hoeken en gaten en op tussentijdse reddingen is ook niet bespaard. De nostalgiefactor helpt om alles op het juiste pad te houden: de reünie tussen Dern, Neill en Goldblum levert op zich geen wereldschokkende cinema op, maar het zorgt wel voor een laagje glansrijk oudezakkensentiment en dat zeker bij de generatie die het voorrecht had om Spielbergs originele Park destijds op het grote scherm te kunnen zien. Het tastbare vlieden van de tijd zit dus ook in het DNA van deze prent en dat wordt zowel groot als klein geëerd. De ondertoonnoten van John Williams’ originele thema die af en toe even de kop opsteken - zoals tijdens de introductie van Neill - zijn schoner dan snotterschoon.

Gaan met die banaan dus in een film die finesse grotendeels inruilt voor grootschalig vermaak, maar die tegelijkertijd niet bespaart op de omkaderende mens vs.-natuur-textuur die al van in het prille begin van de reeks - en zelfs al in de bronroman van Michael Crichton - aanwezig was. Slotsommende kortom: applaus en handgeklap voor deze entertainende amusegueleosaurus.