Best raar hoe Stephen Kings in 1986 verschenen coming of age-mastodont “It” is uitgegroeid tot een generatieoverschrijdende commerciële melkkoe. Of misschien toch niet: de nog steeds kwalitatief hoogstaande King is immers vandaag ook nog altijd de referentiekoning van het humane horrorgenre en van al zijn boeken is “It” waarschijnlijk datgene met de duidelijkste aansluiting naar de tienerjarenwereld. Gevolg: niet alleen een succesvolle meer dan vijf uren durende verfilming van het boek, maar ook genoeg merchandising om zelfs Disney en de Minions een poepje te laten ruiken. Een beetje buiten proportie allemaal, zeker omdat de verfilming nu ook weer niet zo denderend is. Los daarvan: alles wat helpt om King nieuwe leeszieltjes te laten winnen … het is moeilijk om er tegen te zijn.

“It Chapter Two” maakt ten opzichte van het eerste hoofdstuk een tijdsprong van 27 jaar. De jonge leden van The Loser’s Club zijn allemaal volwassen, en leven – op één iemand na – niet meer in Derry, de plaats waar ze als tiener heel veel gruwelijke dingen zagen en ondergingen en ei zo na het loodje legden in hun strijd tegen een demonische clown annex eeuwenoude demonische kracht die zich onder meer voedt met kinderzielen. Omdat het kwade na zijn lange winterslaap terug aan dodelijke raids begint, zien de volwassen Losers zich genoodzaakt om de strijd opnieuw aan te gaan. Waarbij ze zich meteen ook geconfronteerd zien met hun eigen kindertijd die ze helemaal waren vergeten in de mallemolen van het volwassen zijn.

Net als in het eerste deel blijven regisseur Andy Muschietti en scenarist Gary Dauberman in de mate van het mogelijke vrij trouw aan Kings proza. Wat goed is. Ze slagen er in dit tweede hoofstuk zelfs iets beter in dan in het eerste om de essentie van dat proza te grijpen. Ironisch genoeg doen ze dat vooral op de momenten waar de menselijke emoties centraal staan. Wel opvallend om te moeten vaststellen dat het beste deel uit een horrorfilm van bijna drie uur eigenlijk dat is waarin de personages gewoon met elkaar praten.

Telkens als er wordt overgeschakeld naar de pure horror, wordt de film eigenlijk minder interessant. Clown Pennywise is in die optiek ook angstaanjagender als hij gewoon Bill Skarsgard is en niet als hij CGI-proporties aanneemt. “It Chapter Two” is een film met pieken en dalen: er soms kloef op, maar evenveel ook afdwalend naar weinig interessante droogliggende velden. En dan is drie uur wel een betrekkelijk lange zit, ja.

Wars van alle inzinkingen, CGI-overkill en saaie stukken is de verfilming van “It” uiteraard gefundenes popcorn voor alle fans van King en voor iedere tiener die popcultuurgewijs wil mee zijn. Het respect van Muschietti voor het bronmateriaal verdient ook een rondje applaus, maar aan de eindmeet valt er eigenlijk toch enkel maar te besluiten dat het boek beter en gelaagder was. Logisch, want King liet de ruimte om je al de verschrikkingen uit het boek zelf voor te stellen. Ze uitgetekend zien in holle CGI doet die kracht bijna volledig teniet.