John Landis, maker van de wondermooie griezelparel An American Werewolf in London en tientallen slapstickkomedies zoals The Blues Brothers, Into the Night & Coming to America, doet met Innocent Blood een nieuwe poging om hoge ogen te gooien op het commerciële gruwelfront.

Daarvoor voert hij Marie (Anne Parillaud), een vrouwelijke vampier, ten tonele die zich in het hedendaagse Pittsburg moet zien te handhaven. Aan potentiële bloedgevers geen gebrek zo lijkt op het eerste zicht, doch Marie blijkt een gewetensvolle bloedzuigster te zijn. Zo weigert ze om onschuldige slachtoffers te verorberen, vooral omdat ze de gebetenen voorgoed van de wereld helpt door ze na de daad met een welgemikt schot af te maken. Kwestie om enerzijds geen sporen na te laten en anderzijds om Pittsburg en de rest van de wereld te behoeden voor een verse generatie vampieren.

Momenteel bestaat haar lunchpakket vooral uit de maffiabaas Sal Macelli (Robert Loggia). En net wanneer ze Macelli zelf een vijftal liter bloed heeft afgetapt, wordt ze ontdekt en moet ze op de vlucht slaan vooraleer ze het karwei grondig kan afmaken. Gevolg: Macelli komt al vlug terug tot bewustzijn en ziet wel heil in zijn halfdode toestand. Hij wijdt ook de rest van zijn manschappen in in het vampier zijn, en maakt zich klaar om met zijn onsterfelijke makkers Pittsburg voorgoed in te palmen.
Marie, die er alles aan wil doen om haar fout in het reine te trekken, zet de achtervolging in op Macelli, samen met de undercoveragent Gennaro (Anthony LaPaglia) die eerder nog getuige was van een bloederige afrekening in Macelli's milieu...

John Landis ziet Innocent Blood duidelijk niet als een volbloed gruwelexposé. Hij vermengt het vampierengegeven immers met een grote dosis ironie en de onvermijdelijke lading slapstickuitstapjes, al zijn deze laatste elementen deze keer tot een strikt minimum beperkt. Verder laat Landis ook rustig de inside jokes primeren en naast heel wat fragmenten uit oude horrorklassiekers mogen een paar hedendaagse griezelcineasten (Sam Raimi, Tom Savini, Dario Argento) eventjes in beeld verschijnen.

Vreemd is wel dat Landis er niet in slaagt om zijn vampierenkomedie naar een degelijke ontknoping te leiden, en de zo lang voorbereide confrontatie tussen Macelli en zijn achtervolgers levert enkel maar een lauwe bries op in plaats van de beoogde laaiende storm. De beste fragmenten zijn dan ook in het midden van de prent terug te vinden: Maries loopings in de nachtelijke kerk en Macelli's vlucht uit het lijkenhuis hebben oneindig veel meer impact. Al zijn de echte koopwaar van de film de vlekkeloze visuele effecten en een schitterende Parillaud, die een hoogst sensuele vampier neerzet. Wedden dat haar foto op de eerste bladzijde prijkt van het grote afstammelingenprentenboek van stamvadertje Dracula?