Mol zoekt mol. De ene is een gangster en bij de politie geïnfiltreerd, de andere een agent die verankerd zit bij de plaatselijke maffiaclan. Beiden hebben hetzelfde probleem: ze leven al zo lang undercover dat ze enkel nog maar kunnen fungeren als complexe schaduw van zichzelf die niemand in vertrouwen kan nemen. Yan (Wong Kar-Wai favoriet Tony Leung) is er schijnbaar het ergst aan toe en volgt therapeutische sessies. De stress om ontdekt te worden neemt zienderogen toe: logisch, want de brave man maakt al tien jaar deel uit van een bende drugssmokkelaars die niet op een dode tegenstander meer of minder kijken. Ming (Andy Lau, ook te zien in House Of flying daggers) heeft het schijnbaar iets gemakkelijker : als vlot geklede dandy schopte hij het moeiteloos tot rechterhand van de politie-inspecteur die zijn levenswerk heeft gemaakt van het oprollen van de Triads. Het net rond beide mannen is al klein, maar het sluit zich nog meer nadat het na een net mislukte drugstransactie duidelijk wordt dat er twee verraders in het spel zijn. Triad-leider Sam gaat naarstig op zoek naar de verrader in zijn organisatie, hoofdinspecteur Wong geeft aan Ming de opdracht om de mol te vinden.. zichzelf dus.

Het slim getitelde Infernal Affairs (en dus niet Internal Affairs) was anno 2002 een gigantisch succes in Hong Kong. En net zoals in Hollywood vertaalt kassagerinkel er zich in 'nog meer van hetzelfde': twee jaar verder en er werden reeds een prequel en een sequel gelanceerd. De film is heel wat minder exuberant dan het gros van de Oosterse actieprenten die het Westen binnensijpelen. Verwacht u dan ook niet aan hypergestileerde bloedballetten à la John Woo. De actie beperkt zich hier tot wat beschaafde schietpartijen en de snee is vooral scherp tijdens de psychologische spelletjes die beide kampen met elkaar spelen. Tijdens de drugstransactie waarbij beide mollen zich ei zo na moeten blootgeven, zijn een gsm en een verborgen microfoontje even fotogeniek als het arsenaal tijdens een voluptueuze Mexican stand-off. Al is de liftsequentie naar onze bescheiden mening toch ook een instant klassieker. In het laatste halfuur (wanneer Yan en Ming hun oorlog privé gaan uitvechten) wordt ook de psychologische champagne ontkurkt, en wordt het allemaal donkerder en fatalistischer. Geen plaats voor een happy end dus in deze gebalde politiethriller die van begin tot eind boeit en die zich nooit te buiten gaat aan gemakkelijkheidsoplossingen.

Wat niet helemaal geslaagd uit de verf komt is de relatie van de mollen met de vrouwen in hun leven (er wordt zodanig weinig tijd aan besteed dat ze evengoed uit het scenario kunnen verdwijnen), en ook de zwartgalligheid van verlies is cinematografisch niet zo sterk als bij pakweg Brian De Palma. Maar voor de rest is dit een intrigerende brok spannende cinema, met een heel mooie stadsfotografie die vaak doet terugdenken aan de gestileerde polars van weleer. Zoals dat tegenwoordig nog wel meer gebeurt met Oosterse blockbusters zijn de rechten hiervan ook al doorverkocht aan Hollywood (wat maar weer eens bewijst dat alle cinemastijlen en - continenten schatplichtig zijn aan elkaar): Scorsese staat aan het stuur van wat voorlopig The Departed noemt, en Matt Damon en Leonardo Di Caprio zijn de verraders van dienst.