Altijd lente in de ogen van de tandartsassistente? Als ze de boor niet laat whizzen … heel misschien. De fans van Sydney Sweeney hebben wel reden om voorjaarseuforisch te zijn. Als ze dat willen.

Drie maand ver in 2024 en de deerne was al drie keer in de Belgische zalen te zien. In de (sorry meisjes) flauwe romcom Anyone But You, in de vilein neergesabelde superheldenfilm Madame Web en nu in de nonnenhorror Immaculate. Hoogvliegers zijn het niet meteen, maar de wijze waarop ze in de laatste titel een hoogst geanimeerde scream queen neerzet mag met recht en reden worden gezien en gehoord.

En maakt het zelfs jammer dat Immaculate zijn potentieel niet volledig waarmaakt: de gortgoede horrorprent die zich tussen de habijten schuilhoudt komt er immers maar voor de helft uit omdat regisseur Michael Mohan aanvankelijk denkt dat hij zijn plot moet aanlengen met een paar overbodige kiekeboesprongen. Kwestie van aansluiting te vinden bij de nonnenfilms uit het Conjuring-universum? Niet nodig, want deze film is stukken beter dan de twee Valaktitels uit die franchise.

Pas ergens halverwege wordt duidelijk dat Mohan zijn film al dan niet bewust modelleert naar Italiaanse schlock uit de gouden jaren zeventig: een van de pot gerukt verhaal waarin niet op een plotspelonk of vijf wordt gekeken, en waarin scheuten sierlijke potsierlijkheid hand in hand gaan met een paar scheppen goor. Sneu dat Mohan die klik pas ergens in het midden maakt.

In tegenstelling tot de zielloze behekste Conjuring-nonnen laat Immaculate paranormale activiteiten links liggen. Hier ook geen eeuwenoude vloeken of levende doden die de kop opsteken. Sweeney wordt als novice Cecilia vooral belaagd door aardse duivelsgruwels die ergens het midden houden tussen The Omen en Rosemary’s Baby. Cecilia is een jonge Amerikaanse die – na het sluiten van haar congregatie – een uitnodiging krijgt om in een Italiaans klooster haar leven verder ten dienste van God te stellen. Dat kan ze doen door voor de bedlegerige en zieke nonnen te zorgen die daar verblijven en op een kuch en zucht verwijderd zijn van hun opname in het grote hemelrijk. Djedjchilia – want zo spreek je dat uit op zijn Italiaanders – ontdekt gaandeweg dat alles toch niet peis en vree is binnen de kloostermuren. Al is het wel een plaats van wonderen zo blijkt, wanneer haar maagdelijke zelve plots ‘op zijn moeder Maria’s’ onbevlekt ontvangen lijkt. Of is er meer aan de paternosterhand? Non-spoiler (mwuhaha): ‘t zal nog niet zijn.

Immaculate haalt de eindstreep als een geestige horrorprent die helaas wat in het middenveld blijft steken omdat het allemaal nog wat fijnzinniger van de pot gerukt mocht zijn. Spijtig dus dat Mohan zijn negentig minuten niet wat beter kalibreerde en – vooral in de opbouw – de Jason Blum en James Wan in hem niet achterwege heeft gelaten. Zonder die struikelblokjes had deze demonische doopsuikerfabel ongetwijfeld een nog groter in nomine patris etcetera amen-gehalte weten te etaleren. Woop woop.