Na een overdosis ‘superheldenfilms in overgedigitaliseerde werelden en multiversums’ doet het ergens – naar de exacte plaats wordt nog ijverig gezocht – deugd om er met Madame Web nog eens eentje te krijgen die zich volledig binnen de isometrische diagonalen van moedertje aarde afspeelt. Heeft waarschijnlijk ook budgettaire redenen: deze vierde film uit Sony’s Spider-Man Universe (SSU) kostte immers ‘maar’ tachtig miljoen dollar, een gemiddelde Marvel of DC-worp klokt af rond of boven de tweehonderd miljoen.

Net als in het MCU en het in het DCU overgegane DCEU – het blijft vooralsnog wachten op het YMCAU – zit de schimmel wat op de kaas in het SSU. Overkill zette de creativiteit een hak en zelfs grote delen van het publiek haken af, waardoor de prenten moeite hebben om tijdens de initiële bioscooprelease uit de kosten te komen. Een domper op het businessplan. Ook de persontvangst wordt lauwer, en in het geval van deze Madame Web was die zelfs ijskoud. Een goede film is dit geenszins, maar vergeleken met wat er er al eerder te zien was in het SSU – twee lawaaierige Venom Tom Hary-therapieprenten en ‘het beter met de ogen dicht dan met de ogen open te genieten’-Morbius – is het eigenlijk een best te pruimen middenvakbaanprent. Een die een paar geinige verbindingsaccenten legt met de wereld van Peter Parker – het hummeltje wordt in deze film zelfs geboren.

Een verschil maken binnen de niet altijd zo wondere wereld van comicverfilmingen doet begenadigd televisieregisseur S.J. Clarkson niet in haar langspeelbioscoopdebuut. Al blijft de vraag of je als ingehuurde en debuterend regisseur echt je stempel kan drukken binnen de contouren van een min of meer vastliggend comité.

Madame Web dook voor het eerst op in de Marvelcomics in 1980 en is dus nog ‘vrij jong’. Al heeft ze er intussen de fakkel reeds doorgegeven aan een opvolgster. Voor de universumturvers: dit is het origineverhaal van de allereerste incarnatie, te weten die van Cassandra Webb. Ambulancier in New York – en daar gebeurt elke dag wel wat. Na een (bijna)doodervaring ontdekt Cassandra – een verre van onaardige Dakota Johnson – dat ze de gave heeft om in de toekomst te kijken. Waarin ze ziet hoe een gemaskerde snoodaard het op drie tienermeisjes heeft voorzien. Cassandra maakt er een erezaak van om de drie – vertolkt door Sydney Sweeney, Isabela Merced en Celeste O’Connor – te beschermen. Waardoor ze het op het eind rechtstreeks mag uitvechten met megalomane valserik Ezekiel Sims (Tahar Rahim), en dat blijkt de moordenaar te zijn van haar moeder, destijds tijdens een spinnenzoekexpeditie in het regenwoud van Peru. Paddington was toen gelukkig niet thuis.

Als je niets vernieuwends of verhelderends verwacht, is Madame Web voor het overgrote (eerste) deel best aangenaam kijkvertier. In het afsluitend deel blijkt er maar weinig druk meer op de ketel te zitten. Het retourtje heen en terug naar Peru is meh, en het eindgevecht ben je al vergeten terwijl het nog aan de gang is. Of de rechtenhebbers het potentieel van sequels en zijprojecten in het SSU gaan integreren of dat Madame Web linea recta naar de stofzuiger gaat verhuizen … moedertje tijd en vadertje economie zullen er ongetwijfeld een fiks aantal nachtjes over slapen. Droom zacht, luitjes.